Ο χρόνος των πολιτικών κατευνασμού και ανοχής απέναντι σε πολιτικές αθλιότητες λογικά κάποτε πρέπει να τελειώνει. Εκτός αν το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας εκτιμά ότι η χώρα έχει απολέσει την εθνική της κυριαρχία και επομένως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εισπράττει μοιρολατρικά ήττες από όσους αποφασίζουν να διεκδικήσουν κάτι εις βάρος της. Δεν αποκλείεται όσοι προβάλλουν αυτές τις διεκδικήσεις να εκτιμούν ότι οι αντιστάσεις εκ μέρους της επίσημης Ελλάδας να είναι από χλιαρές έως ανύπαρκτες.

Τέλος πάντων η κυβέρνηση Τσολάκογλου στην αρχή είχε την ανοχή της κοινής γνώμης και ενός μέρους του πολιτικού κόσμου, γιατί μια κυβέρνηση με Έλληνες έδινε μια ανάσα ανακούφισης μέσα στη μαυρίλα της γερμανικής κατοχής και θα απέτρεπε να οδηγηθεί η χώρα στο χάος. Μάλιστα τις πρώτες μέρες προχώρησε σε εκκαθαρίσεις στελεχών του Μεταξά από το δημόσιο, διέλυσε τις μεταξικές οργανώσεις και σύστησε ειδικό δικαστήριο για τη δίκη όσων εμπλέκονταν σε οικονομικά σκάνδαλα στην περίοδο της δικτατορίας Μεταξά.

Ο όρος Βλάχος δεν είχε εθνικό περιεχόμενο αλλά υποδήλωνε κάποια γλωσσική διαφοροποίηση από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Άλλωστε αλλιώς αυτοαποκαλούνται οι ίδιοι οι Βλάχοι κι αλλιώς τους αποκαλούν όλοι ο υπόλοιποι. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται ως Αρωμούνοι (Αrmani), ονομασία που προέρχεται από τον όρο Romanus και υποδήλωνε, κατά τη Ρωμαϊκή εποχή, την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη. Το όνομα με το οποίο αποκαλούν οι υπόλοιποι τους Αρωμούνους είναι «Βλάχοι».