Κύκλωπα, αν άνθρωπος θνητός κανένας σε ρωτήξη / πως έτυχε το μάτι σου κακοτυφλιά να πάθη, / τό ‘χει τυφλώσει να τους πης ο κουρσευτής Δυσσέας, / του Λαέρτη ο γιός, που βρίσκεται στο Θιάκι η κατοικιά του.

«Αχ, δύστυχοι θνητοί! Τι παίρνετε όπλα κι ένας τον άλλον σφάζετε; Για πάψτε και βάλτε πια ένα τέλος στους πολέμους-τις χώρες σας κρατάτε σε ησυχία κι αφήστε και τους άλλους να ησυχάσουν. Γοργά η ζωή κυλάει -ας την περνούμε με όση μπορούμε ειρήνη και ηρεμία.»

Οι εχθροί των Αχαιών ονομάζονται «Τρώες» και απαρτίζουν την δεύτερη σημαντική ενότητα πάνω στην οποία στηρίζεται το ομηρικό «ιστορικό» πλαίσιο και η αξιοπιστία της ομηρικής αφήγησης.

Τροία: μύθος και πραγματικότητα Γράφει ο Σπύρος Μοσκόβου* Οποιος αυτές τις ημέρες βγαίνει από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Στουτγάρδης μπαίνει χωρίς να το θέλει στη σκιά ενός θεόρατου Δούρειου Ίππου που ορθώνεται μπροστά από το διπλανό φόρουμ της κρατικής τράπεζας […]

Ιστορία των ομηρικών επών

Και μόνον βραδύτερον έπεισεν ο Θεμιστοκλής τους Αθηναίους, ενώ ευρίσκοντο ήδη εις πόλεμον προς τους Αιγινήτας και ανεμένετο ο βάρβαρος, να κατασκευάσουν τα πολεμικά πλοία, με τα οποία και εναυμάχησαν εις την Σαλαμίνα. Και τα πλοία άλλωστε αυτά δεν είχαν ακόμη κατάστρωμα καθ’ όλον το μήκος των.

Τα δύο αυτά σκήπτρα αφού ήνωσεν εις χείρας του ο Αγαμέμνων, υιός του Ατρέως, και έγινε συγχρόνως ισχυρότερος από τους άλλους κατά την ναυτικήν δύναμιν, κατώρθωσεν, όπως εγώ νομίζω, να συγκέντρωση την εκστρατείαν, διότι οι ηγεμόνες τον ηκολούθησαν, όχι κατά χάριν, αλλ’ από φόβον.

Διότι ὅλοι οἱ Ἕλληνες ὠπλοφόρουν λόγω του ὅτι αἳ κατὰ κώμας διεσπαρμένοι ἐγκαταστάσεις τῶν ἤσαν ἀνοχύρωτοι καὶ αἳ πρὸς ἀλλήλους συγκοινωνίαι ἐπισφαλεῖς καὶ οὕτως ἐσυνήθισαν νὰ διαιτῶνται, φέροντες ὄπλα ὅπως οἱ βάρβαροι.

Για τον απλοϊκό αναγνώστη υπάρχει και ένας άλλος κίντυνος: Το έντυπο, σαν έντυπο και μόνο, και ας λέει ανυπόστατα πράγματα, ασκεί πάνω του μια πειστικότητα, που κανείς δεν τη φαντάζεται: Αφού τα λέει το βιβλίο, πώς να μην είναι αληθινά; Αν μάλιστα προσθέσει κανείς τη δημοσιογραφική προβολή, τους χτυπητούς τίτλους και τη μαγεία που περιβάλλει κάθε παραδοξολογία, τότε θα καταλάβουμε πόσον αγώνα έχει να κάνει στο σχο­λείο ο φιλόλογος, για να κρατήσει την τάξη του μακριά από όλη αυτή την ψευτοφιλολογία.

Η Ιλιάδα -Μεταφρασμένη από τον Αλέξανδρο Πάλλη

Τη μετάφραση της Ιλιάδας τελείωσε ο Πάλλης το 1901 και την εξέδωσε το 1905. Βασισμένη στις φιλολογικές απόψεις της εποχής σχετικά με τα παραδομένα έργα του Ομήρου, η μετάφραση αυτή με την απουσία χιλιάδων στίχων πολύ απέχει από το να χαρακτηριστεί πρότυπη.