Η διαλεκτική του πολέμου δεν μας τρομάζει. Γιατί όποιος τρομάζει από τον πόλεμο και τον πόλεμο θα έχει και την ήττα θα γνωρίσει. Αυτό συνέβη στην Κύπρο. Αυτό θα συμβεί αύριο στην Ελλάδα, όταν οι Τούρκοι κάνουν ένα νέο ρεσάλτο. Και δεν είμαστε διατεθειμένοι ακούγοντας τους «συνετούς» και τους ριψάσπιδες να γνωρίσουμε και τα δύο.

Κατά τον ίδιο τρόπο που ο τορπιλισμός της Έλλης αφύπνισε και ένωσε τους Έλληνες για το μεγάλο έπος του ’40 έτσι και ο Ερντογάν, εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον, κάνει το παν για να αφυπνίσει τους Έλληνες. Και θα πρέπει να είναι βέβαιος πως, παρά τις παρασπονδίες των Συμμάχων και την κατευναστική και υποχωρητική παράδοση των Ελλήνων πολιτικών, οι Έλληνες θα βρίσκονται και πάλι στη θέση τους αν χρειαστεί, «πηγαίνοντας προς την τιμή και τη συνείδησή τους»

Παρόλα ταύτα, επειδή σε βάθος χρόνου η ένταξη της Ρωσίας στο ευρωπαϊκό στρατόπεδο είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του ελληνισμού και της ορθοδοξίας, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τρέφουμε εχθρική προδιάθεση απέναντι στη Ρωσία ούτε να ιδεολογικοποιούμε σε μια αντιρωσική κατεύθυνση τη σημερινή αντίθεσή μας στην τόσο αρνητική για μας προσέγγιση Ερντογάν-Πούτιν.

Μια και οι Τούρκοι έχουν το θράσος να θέτουν ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, γκρίζων ζωνών και άλλα παρόμοια, είναι καιρός η Ελλάδα να πραγματοποιήσει μια διπλωματική αντεπίθεση φέρνοντας και πάλι στο προσκήνιο τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα.

Η σειρά των ιστορικών μνημείων και εγγράφων στοιχείων της Ανατολίας καλύπτει περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια. Οι περίοδοι πού αντιπροσωπεύονται από τα σωζόμενα λείψανα μνημείων, εκτείνονται από την τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ. με τις πινακίδες σφηνοειδούς γραφής της Νότιας Καππαδοκίας μέχρι τον 15ον αιώνα μ.Χ. με την αρχιτεκτονική και τις επιγραφές του Seljuk.

Η ελληνοτουρκική κρίση, που ξεκίνησε τον Μάρτιο στον Έβρο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα ανοιχτά του Καστελόριζου, κατέρριψε μία σειρά από μύθους που καλλιεργούνται συστηματικά στην Ελλάδα, προκειμένου να δικαιολογήσουν την επιλογή των ελληνικών ελίτ να επενδύουν διαχρονικά στη στρατηγική του κατευνασμού έναντι της τουρκικής απειλής.

Λύσεις εφικτές και εφαρμόσιμες από «αύριο» υπάρχουν αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση. Οι ΕΔ συγκροτούνται ποσοτικά, ποιοτικά και οργανωτικά αναλόγως των απειλών, της γεωγραφίας και της αποστολής των. Είναι προτιμότερο να αφοπλίζεται ένα κράτος που δεν πιστεύει στην χρησιμότητα των ΕΔ, παρά να διατηρεί ΕΔ κατώτερες των περιστάσεων (δεν ισχύει δηλαδή το «ολίγον έγκυος» στις ΕΔ).

Το πρώτο πλήγµα το επιβάλλει σήµερα όχι κάποια «πολεµοχαρής» διάθεση, αλλά η λογική των σύγχρονων οπλικών συστηµάτων: η λογική του µέσου αυτονοµείται, όπως αναφέραµε στις εισαγωγικές µας παρατηρήσεις, και προσδιορίζει ουσιωδώς τον προσανατολισµό της πολεµικής στρατηγικής.

Τα σύνορα πρέπει να φυλάσσονται και στον Έβρο τα καταφέραμε πολύ καλά. Τα εθνικά κράτη δεν είναι ξεπερασμένα, όπως πίστευαν οι οπαδοί της «μεταεθνικής» εποχής. Πολύ καλοί είναι οι υπερεθνικοί οργανισμοί, αλλά για να μας βοηθήσουν οι φίλοι και εταίροι πρέπει να αποδεικνύουμε διαρκώς ότι έχουμε τη βούληση να προστατεύσουμε ακόμη και μόνοι τα σύνορά μας.

Μωσαϊκό δάπεδο (1ος – 2ος αι. μ.Χ.) διακοσμητικής δεξαμενής χαμηλού βάθους που κοσμούσε την επονομαζόμενη Έπαυλη του Ωκεανού στην ήδη βυθισμένη σε τεχνητή λίμνη του Άνω Ευφράτη αρχαία πόλη του Ζεύγματος στη ΝΑ Τουρκία.

Τα σύνορα καθορίζουν την επικράτεια και την κυριαρχία, δίνουν νόημα στο τι σημαίνει «εμείς» και τι σημαίνει «άλλος», δίνουν περιεχόμενο στην οικειότητα, ορίζουν το έδαφος πάνω στο οποίο υπάρχει η κοινωνία. Δίχως την διάκριση των συνόρων δεν υπάρχει η έννοια του λαού και του έθνους, ούτε εκείνην του πολίτη και της δημοκρατίας.

Και η μεγαλύτερη Κερκόποστα είναι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, που δηλητηριασμένο από την καταναλωτική αποχαύνωση και τη ραγιάδικη παιδεία στα σχολεία εδώ και 25 χρόνια, θεωρεί ότι η ατομική υπόσταση είναι πιο πολύτιμη από την κοινωνική. Αυτό διδάσκεται. Ότι η αξία της ζωής του καθενός είναι πιο πολύτιμη από την αξία της ζωής του συνόλου.

Η συνειδητή και συστηματική απόρριψη κάθε μορφής τουρκικής επιρροής στη χώρα μας αποτελεί καθήκον πατριωτικό, δημοκρατικό, ατομικό και συλλογικό. Αποτελεί επίσης, πράξη αντίστασης και αλληλεγγύης στους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στο τουρκικό φασιστικό κράτος. Αποτελεί, τέλος, πράξη αυτοσεβασμού και μέτρο της συνειδητοποίησης εκ μέρους μας της κρισιμότητας της κατάστασης.

Η αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων από τη φασιστική Τουρκία δεν περνάει μέσα από το διεθνές δίκαιο. Γιατί το διεθνές δίκαιο περνάει μέσα από την ικανότητα του καθενός να υπερασπιστεί τον εαυτό του με αντίστοιχα όπλα με αυτά που τον απειλούν. Η σύγκρουση με την Τουρκία είναι μονόδρομος.

Η Ελλάδα οφείλει να συμμετέχει σε προγράμματα συμπαραγωγής όπλων και να εμβαθύνει τη συνεργασία με συμμαχικές χώρες που κρατούν θετική στάση απέναντί της κι είναι πρόθυμες να βοηθήσουν (π.χ. Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτο κ.ά.). Ακόμη, πρέπει να επιμένει ώστε οι συμφωνίες προμήθειας όπλων από άλλες χώρες να προβλέπουν και την παραχώρηση τεχνογνωσίας, όπως κάνει η Τουρκία.

Άρα, τι επιλογές έχουμε: Η μία είναι να αφεθεί η χώρα στη φθίνουσα πορεία της, με αποτέλεσμα τη δορυφοροποίησή της. Αυτό το έχουμε ξαναζήσει επί Βυζαντίου τότε που οι σουλτάνοι ενέκριναν ποιος θα γίνει αυτοκράτορας. Τότε που ο σουλτάνος έπαιρνε μαζί του τον αυτοκράτορα για να πολιορκήσει ελληνικές πόλεις στη Μικρά Ασία. Κάπου εκεί πάει το πράγμα.

Έχουμε μπροστά μας ένα κρισιμότατο σταυροδρόμι. Ή θα διεκδικήσουμε τον εαυτό μας εκ νέου διά της αντιστάσεως απέναντι στον τουρκικό ηγεμονισμό ή θα εγκλωβιστούμε σε μία κίνηση απαξίωσης και έκλειψης της Ελλάδος από το γεωπολιτικό γίγνεσθαι και εξαφάνισής της από τον κόσμο και την ιστορία…

Ένα μόνο πράγμα ανησυχεί την Ευρώπη. Να μην μπλέξει με ένα νέο μεταναστευτικό και προσφυγικό ρεύμα. Αυτό θέλει να αποφύγει, τίποτα άλλο δεν την ενδιαφέρει, μόνο μην ζήσει ένα νέο κύμα προσφύγων.

Το μετέωρο βήμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη – Οι ύφαλοι του εθνομηδενισμού Του Γιώργου Καραμπελιά Οι 110 ημέρες που πέρασαν μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου ήρθαν να επιβεβαιώσουν τη διαπίστωση για το οριστικό τέλος μιας ιστορικής εποχής, αλλά και το […]

Η προσπάθεια των ΗΠΑ να αποσπάσει την Τουρκία από την αγκαλιά της Ρωσίας, ακόμη και με τίμημα την θυσία των Κούρδων που η Ουάσινγκτον είχε εξοπλίσει και βοηθήσει στον κοινό αγώνα εναντίον του Ισλαμικού κράτους, πλήττει ευθέως την αμερικανική αξιοπιστία, δηλώνει στο liberal.gr ο Κώστας Λάβδας.