Η Αρμενία, όπως και το Αζερμπαϊτζάν, απέκτησαν την ανεξαρτησία τους από τη Ρωσία το 1918, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόβσκ, πριν οι μπολσεβίκοι υιοθετήσουν την αυτοκρατορική πολιτική των προκατόχων τους και επανακαταλάβουν τις βραχύβιες αυτές δημοκρατίες το 1920.

Η Τουρκία είτε άμεσα μέσω της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων, είτε έμμεσα μέσω της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, προσπαθεί να προσελκύσει τις μουσουλμανικές μειονότητες που συνιστούν υπολογίσιμο πολιτικό μέγεθος.

Το εγχώριο πρόβλημα με τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, το απίστευτο νέο περιστατικό εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού στον Έβρο που εξελίχθηκε κατά τον 15 Αύγουστο, και τόσα και τόσα άλλα, είναι ότι κόμματα και δημοσιογράφοι, ανίκανοι να αρθρώσουν και τον παραμικρό δικό τους, σοβαρό και συγκροτημένο αντιπολιτευτικό λόγο, πρέπει να δανείζονται από τις προβοκάτσιες των άλλων, για ν’ αποκτήσουν ρόλο και άποψη.

Ξανασυναντώντας τη Γαλλία μέσω Τουρκίας Του Γιώργου Καραμπελιά Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουμε μια αυξανόμενη μεταστροφή της γαλλικής κοινωνίας, του γαλλικού Τύπου και ενός σημαντικού μέρους της γαλλικής ελίτ σχετικά με την Ελλάδα και την επιθετική Τουρκία, μεταστροφή η οποία καταδεικνύει […]

Το κλειδί για την εκτόνωση του επισιτιστικού προβλήματος βρίσκεται λοιπόν στα χέρια της Ρωσίας. Εκείνη εισέβαλε, εκείνη απειλεί να πραγματοποιήσει απόβαση στην Οδησσό, εφ’ όσον εξουδετερωθεί η ουκρανική αποτροπή· η δε Τουρκία έχει «κλείσει τα στενά του Βοσπόρου», ωστόσο, και μέσω του επισιτιστικού προβλήματος, γίνεται φανερό ποιόν συμφέρει η κίνησή της αυτή.

Ημερίδα: «O πόλεμος στην Ουκρανία και οι γεωπολιτικές επιπτώσεις σε Ελλάδα – Ευρώπη – Τουρκία» (βίντεο)

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ξέραμε ότι Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικανοί ήταν αποικιοκράτες και ότι ο Στάλιν είχε επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας, με θύματα μεταξύ άλλων και τους Έλληνες Ποντίους. Παρόλ’ αυτά, η Ελλάδα σωστά επέλεξε το στρατόπεδο των Συμμάχων έναντι του ναζιστικού τέρατος.

Κατά την διάρκεια των εβδομάδων που προηγήθηκαν από την έναρξη της Διασκέψεως του Μοντραί, στις 22 Ιουνίου του 1936, η Τουρκική κυβέρνηση εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο αυτό καθώς και όλα τα άλλα πλεονεκτήματα. Το κυριότερο από αυτά ήταν η υποστήριξη της Σοβιετικής Ρωσίας.

Ιδιαίτερα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, o Ερντογάν «ξέφυγε» προς όλες τις κατευθύνσεις: Με τη συμμαχία με τη Ρωσία έβαλε πόδι στη Συρία και το Ιράκ εναντίον των Κούρδων, ενώ βομβάρδισε τον Κουρδικό λαό ακόμη και επί τουρκικού εδάφους, ένα φρικτό έγκλημα πολέμου που δεν συζητήθηκε καθόλου. Επεκτάθηκε στη Λιβύη, προχώρησε προς το Αζερμπαϊτζάν και την Κεντρική Ασία και αναπτύσσει το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας στη Μεσόγειο.

Η διαλεκτική του πολέμου δεν μας τρομάζει. Γιατί όποιος τρομάζει από τον πόλεμο και τον πόλεμο θα έχει και την ήττα θα γνωρίσει. Αυτό συνέβη στην Κύπρο. Αυτό θα συμβεί αύριο στην Ελλάδα, όταν οι Τούρκοι κάνουν ένα νέο ρεσάλτο. Και δεν είμαστε διατεθειμένοι ακούγοντας τους «συνετούς» και τους ριψάσπιδες να γνωρίσουμε και τα δύο.