Φανταστείτε όμως σε τι εφιαλτικό κόσμο θα ζούσαμε εάν κανείς δεν επέλεγε να μελετήσει για να γίνει μηχανικός, γιατρός, δάσκαλος, μουσικός. Και σε πιο απλό επίπεδο, πόσο θλιβερή, δύσκολη, ακόμη κι επικίνδυνη, γίνεται η ζωή μας καθημερινά όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους αστοιχείωτους, που η χαριστική προαγωγή και η ευνοιοκρατία τούς διόρισε σε υπεύθυνη θέση. Αντίθετα, πόσο ωραιότερη, ευκολότερη και ανετότερη γίνεται όταν συναντάμε ανθρώπους που ξέρουν κι αγαπούν τη δουλειά τους που την ασκούν με προθυμία, γνώση και κυρίως εντιμότητα (που κι αυτό σ’ το μαθαίνουν η οικογένεια και το σχολείο).

Όταν στερείς από την κοινωνία το μορφωτικό αγαθό πρέπει να έχεις σοβαρούς λόγους να επικαλεστείς και η κοινωνία να τους συμμερίζεται. Και η κοινωνία, τα παιδιά της οποίας βαθμολογούμε κάθε μέρα, δεν αντιλαμβάνεται τους συχνά δυσνόητους δικούς μας ενδοιασμούς.

Πέρα από τις κρατικές ευθύνες, η πλειονότητα των καθηγητών δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της διαπίστωσης του επιπέδου γνωστικής επάρκειας των μαθητών της και προτιμά να τη μεταθέτει αλλού.

Οι μεγάλες επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών και αθλητριών αυτό το καλοκαίρι μάς γεμίζουν αισιοδοξία όχι απλώς για το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού αλλά διότι αποκαλύπτουν την ύπαρξη μιας άλλης Ελλάδας: του μόχθου, της συνέπειας, του πείσματος, του ξεπεράσματος των αντιξοοτήτων, του ήθους και της ευγένειας. Τελικά υπάρχει κι αυτή η Ελλάδα!

Σε περίπτωση που το οικογενειακό περιβάλλον είναι κακοποητικό, η γειτονιά, το ευρύτερο συγγενικό και φιλικό περιβάλλον και το σχολείο θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η ενεργοποίησή τους μπορεί να αποβεί σωτήρια. Αυτό προϋποθέτει υψηλό βαθμό κοινωνικής ευθύνης, που επίσης οφείλει να καλλιεργηθεί στο σπίτι και στο σχολείο. Την ίδια θετική δράση μπορεί να έχουν και τα λεγόμενα κοινωνικά κινήματα.

Κριτική αξιολόγηση και προτάσεις για την εξέταση της Νεοελληνικής Γλώσσας και της Λογοτεχνίας στις πανελλήνιες εξετάσεις

Στη διάρκεια του Αγώνα, στις περιοχές που οι οθωμανικές δυνάμεις κατέστειλαν την Επανάσταση, η κάθε είδους κακοποίηση εις βάρος των γυναικών, η αιχμαλωσία και η πώλησή τους ως σκλάβων θεωρούνταν δεδομένη, σ’ ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο.

Οι στρατιώτες του Αλή Πασά έχουν περικυκλώσει τον πύργο, στον οποίο είχαν βρει καταφύγιο γυναίκες και παιδιά, και καλούν τη Δέσπω να παραδοθεί με τα εξής λόγια: «Γιώργαινα, ρίξε τ’ άρματα, δεν είναι εδώ το Σούλι. Εδώ είσαι σκλάβα του Πασά, σκλάβα των Αρβανίτων».

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ξέραμε ότι Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικανοί ήταν αποικιοκράτες και ότι ο Στάλιν είχε επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας, με θύματα μεταξύ άλλων και τους Έλληνες Ποντίους. Παρόλ’ αυτά, η Ελλάδα σωστά επέλεξε το στρατόπεδο των Συμμάχων έναντι του ναζιστικού τέρατος.

Μας ζάλισαν τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ, αλλά και κάποιοι φίλοι και γνωστοί: «Γιατί είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που, αντί για τη λήξη του πολέμου, γιορτάζει την έναρξή του;». Κοντολογίς ζητούν να αντικατασταθεί η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου με αυτήν της 12ης Οκτωβρίου όταν, δηλαδή, για όσους δικαίως δεν το γνωρίζουν, απελευθερώθηκε η Αθήνα.