Το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, ο κρύος αέρας μαστιγώνει το πρόσωπό μας….και …βαδίζουμε…βαδίζουμε…,…κάπου κάπου ακούγεται η φωνή του λοχαγού που μας κρατά όρθιους…εκείνη τη στιγμή ασυναίσθητα γυρίζω πίσω, να μιλήσω στον πατέρα σου, που μ΄ ακολουθούσε…μα δεν τον βλέπω…βάζω τις φωνές και τρέχω μπροστά στο λοχαγό…

Τότε ο Μαυροκορδάτος, για να απαλλαγεί οριστικά από τον Καραϊσκάκη –γνωρίζοντας ενδεχομένως και την ανταπόκρισή του με τον Κολοκοτρώνη- τον συκοφαντεί με την κατηγορία ότι ο Καραϊσκάκης τάχατες είχε: «μυστικήν ανταπόκρισην (καπάκια) με τον Ομέρ Βρυώνη και ότι συμφώνησε… να του παραδώσει Μεσολόγγι και Αιτωλικό».

Πίσω, τα φύλλα σκόρπια παντού,

στους φράχτες , στη στράτα , μαζεμένα σωροί

γίνονται ένα με τη γης όπου πατείς κι εσύ τρέχεις,

τρέχεις να φτάσεις της μέρας το φως