Το ρωμαϊκό σύστημα των δημόσιων λειτουργών (magistratus) παραχώρησε τη θέση του στη βυζαντινή γραφειοκρατία. Ο αυτοκράτορας δεν είναι πια ο ανώτατος δημόσιος λειτουργός, αλλά ο απόλυτος δεσπότης, που η εξουσία του δε στηρίζεται τόσο σε γήινους παράγοντες όσο στο θέλημα του θεού.

Η Θράκη και η κεντρική Μικρά Ασία (τα δυτικά της παράλια είναι ελληνικά προ πολλού) γίνονται τώρα χώρες ελληνικές και τα κύρια στηρίγματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Τον 6ο και τον 5οπ.Χ αι. η μάχη ανάμεσα στους Φοίνικες της Καρχηδόνας και στους Έλληνες της Δύσης τελείωνε με οριακά νικητές τους δεύτερους. Από τα στενά της Μεσσήνης στη Σικελία ως τη Μ. Ασία και την Αίγυπτο, οι Έλληνες εξαπλώνονται. Ειδικά στη Ν. Ιταλία και τη Σικελία, ιδρύουν μια πραγματική αυτοκρατορία: Κατάνη, Συρακούσες, Ηράκλεια, Κρότωνας, Μεσσήνη, Σύβαρη, Ρήγιο και άλλες πολλές πόλεις. Όμως, έχουν ένα μειονέκτημα: υπάρχει μόνιμη διχόνοια μεταξύ τους, κάτι που θα το εκμεταλλευτούν, όταν έρθει η ώρα, οι Ρωμαίοι.

Ο κατά Καίστλερ Σπάρτακος και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Ο Σπάρτακος έμεινε στη ιστορία περισσότερο ως θρύλος παρά ως απτή προσωπικότητα. Τα απολύτως ελλιπή στοιχεία για την καταγωγή του, τα παιδικά του χρόνια, τις συνθήκες που τον […]