Τα παλιά παλιά τα χρόνια δεν ήταν τσιμέντα και τέτοια πράματα. Τότε είχαν το κερέτσι. Ήταν ειδικό χώμα, τό ’φκιαναν χαμούρι (λάσπη, μείγμα) κι έβαναν μέσα και τραγόμαλλο (ως συνδετικό υλικό), τό ’κοβαν ψιλούτσικο. Αυτό το κερέτσι τού ’χαν για χτίσιμο. Κι όσο πέραγε ο καιρός, τόσο έσφιγγε (σκλήραινε) αυτό το κερέτσι, γιατί το τραγόμαλλο δεν παθαίνει τίποτα.

Και τα τέσσερα Ευαγγέλια δεν είναι ημερολόγια, ρεπορτάζ ή πλήρεις βιογραφίες για τη ζωή και το έργο του Χριστού. Περιέχουν ιστορικά στοιχεία για το ποιος ήταν και τι έπραξε ο Ιησούς, αλλά και στοιχεία για την πίστη και την ζωή των μαθητών Του. Το μεγαλύτερο όμως μέρος της έκτασης και των τεσσάρων Ευαγγελίων καλύπτουν οι διηγήσεις για τα Πάθη και τις εμφανίσεις Του μετά την Ανάσταση.

Ἡ Πούλια ἦτο ἤδη ὑψηλά, «τέσσαρες ὧρες νὰ φέξῃ», καὶ ὁ μπάρμπ᾽ Ἀναγνώστης, ἀφοῦ ἐξύπνισε τὸν ἱερέα, κατασκευάσας πρόχειρον σήμαντρον ἐκ στερεοῦ ξύλου καρυᾶς καὶ πλῆκτρον, περιήρχετο τὰ Καλύβια θορυβωδῶς κρούων ὅπως ἐξεγείρῃ τοὺς χωρικούς.

Ιερεύς χωρικός, αγνοών την ημέραν του προσεχούς Πάσχα, έριψεν εις κύτος κολοκύνθης ισαρίθμους κυάμους με τας ημέρας της αγίας τεσσαρακοστής, εξ ων ελάμβανε ανά ένα καθ’ εκάστην, υπολογιζόμενος ούτω την ημέρα του Πάσχα, κατά την λήξιν των κυάμων.