«Οι τουφεκιοβολισμοί ηκούοντο ακαταπαύστως, τα πτώματα εν τη πλατεία Ομονοίας έμενον εκεί εκτεθειμένα, και τα των ίππων επίσης. […] αι σφαίραι ηκούοντο συρίζουσαι εγγύς των παραθύρων μας ευτυχώς μη εγγίσασαι ταύτην (ενν. την οικίας της). […] Κυβέρνησις δεν υπήρχεν ειμή κατ’ όνομα, αι εύποροι οικογένειαι ανεχώρουν κατά εκατοστύας εις την αλλοδαπήν, και αι μη δυνάμεναι να επιχειρήσωσι τοιούτον ταξείδιον κατήρχοντο σωρηδόν εις Πειραιά».

«Έστω ότι το Ναύπλιον παρεδόθη, μήπως τα πράγματα της ετελείωσαν; Εχειροτέρευσαν τουναντίον εις τοιούτον βαθμόν, ώστε και αν καταπαύση πάσα εν πάση της Ελλάδος γωνία η επανάστασις, ο βασιλεύς Όθων και η βασίλισσα Αμαλία αδύνατον του λοιπού επί του θρόνου των να καθήσωσιν».