Το σύνολο της δικογραφίας της υπόθεσης εδώ και δυο χρόνια βρίσκεται στα χέρια ενός έγκριτου εφέτη ανακριτή στη Λάρισα, ο οποίος συλλέγει όλα τα στοιχεία του φακέλου της υπόθεσης, περιλαμβανομένων 250 από τα 300 αιτήματα διερεύνησης από τις οικογένειες των θυμάτων. Στοιχεία της δικογραφίας αποτελούν μεταξύ άλλων και το πόρισμα του, εκπροσώπου των οικογενειών των θυμάτων, κου Κοκοτσάκη και της ομάδας του, πορίσματα ιατροδικαστών, μαρτυρίες, προανακριτικό υλικό κλπ. Μοναδική ίσως εκκρεμότητα στην παρούσα φάση αποτελεί το πόρισμα του ΕΜΠ μετά από το οποίο ο ανακριτής οφείλει να ολοκληρώσει την ογκώδη έκθεση του και να την αποστείλει στον εισαγγελέα, ο οποίος θα συντάξει το κατηγορητήριο και θα ορίσει την δίκη.

Ημερίδα: «O πόλεμος στην Ουκρανία και οι γεωπολιτικές επιπτώσεις σε Ελλάδα – Ευρώπη – Τουρκία» (βίντεο)

Στην Ελλάδα -σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη- κατά το τέλος του Ψυχρού πολέμου δεν πραγματοποιήθηκε καμία σοβαρή ιδεολογική συζήτηση για τα αίτια της κατάρρευσης του υπαρκτού. Ακόμα σήμερα αρκετοί αριστεροί ερμηνεύουν τα γεγονότα της πτώσης του τείχους, ως ωμή παρέμβαση της καπιταλιστικής Δύσης μέσω του Γκορμπατσώφ. Αδυνατούν επίσης να αντιληφθούν τα αίτια του αντι-ρωσισμού σ’ όλους τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και των ομόσπονδων κρατών της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης.

Πράγματι, το νερό έχει υψηλή αξία, που δεν είναι δυνατόν να προσεγγιστεί αποκλειστικά με οικονομικούς όρους κατά το λεγόμενο «περιβαλλοντικό κόστος». Έχει πρωτίστως αξία ιερή, αφού λειτουργεί ως ζωτική δύναμη για τα ζώα, τα φυτά και τα οικοσυστήματα. Αποκαθιστώντας την ιερότητα του πόρου, είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε στο κέντρο του ζητήματος το αίτημα για την ανάκτηση και τον δημοκρατικό έλεγχο των κοινών. Μια τέτοια προσέγγιση, στον αντίποδα της «οικολογίας της αγοράς», θα πρέπει θέσει σε εφαρμογή την πρόταση της Κίνησης των 136 στη Θεσ/νίκη για εξαγορά της ΕΥΑΘ από τους πολίτες μέσω διαμερισματικών συνεταιρισμών και τη συνένωσή τους σε μια νέα εταιρεία λαϊκής βάσης (Κοινωνική Ε.Υ.Α.Θ.).

Στα παράδοξα του σχεδίου συγκαταλέγονται η αδυναμία συνδυασμού ενισχύσεων που αφορούν στο μισθολογικό κόστος και στην απόκτηση υλικών και άυλων στοιχείων ενεργητικού για τη λειτουργία μιας επένδυσης. Στην περίπτωση δε της ενίσχυσης μέσω φοροαπαλλαγής, δεν επιτρέπεται η χρήση ποσοστού υψηλότερου του 20% του συνολικού ποσού φοροαπαλλαγής κατ’ έτος.