Με το κραχ του 1929 η Αμερική πλήρωσε τα λάθη που υπονόμευαν την ανάπτυξή της σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να την οδηγήσουν στην πλήρη κατάρρευση. Θα έλεγε κανείς ότι η Αμερική σε οικονομικό αναπτυξιακό επίπεδο έτρεχε μόνη της (ουσιαστικός ανταγωνιστής δεν υπήρχε) και βγήκε δεύτερη.

Η ανάδειξη του άξιου, όπως τίθεται από το νεοφιλελεύθερο δόγμα δεν είναι τίποτε άλλο από τη νομιμοποίηση του απύθμενου πλούτου των ελαχίστων στα μάτια των πολλών. Το ζήτημα είναι ο αγώνας που πρέπει να καταβληθεί, ώστε να γίνει αυτό επικρατούσα αντίληψη.

Κι όταν το χρήμα κυλάει από το δημόσιο ταμείο στις ιδιωτικές τσέπες, είναι φυσικό να υπάρξει και ο ανάλογος ανταγωνισμός για το ποιος θα το πρωτοπάρει. Είναι ο ρόλος των κυβερνήσεων που κατά τον Φρίντμαν πρέπει να υπάρχουν για να επιβάλουν τους κανόνες προς όφελος της ελεύθερης αγοράς.

Η Σχολή από το Σικάγο και ο ίδιος ο Φρίντμαν προσωπικά ασχολήθηκαν σχεδόν με όλες τις χούντες που έγιναν τη δεκαετία του 1970. Το 1976 ο Φρίντμαν έλαβε και το βραβείο Νόμπελ για τις καινοτόμες του ιδέες στην οικονομία.

Ο Φιλελευθερισμός είναι κατά βάση μια πολιτική φιλοσοφία, που αντιλαμβάνεται την οικονομική ελευθερία ως απαραίτητο συστατικό της ευρύτερης ανθρώπινης ελευθερίας στο πλαίσιο μιας ιεραρχικά δομημένης πολιτικής κοινωνίας.

«Αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι η πολιτική και η οικονομία είναι ξεχωριστοί τομείς και εν πολλοίς δε συνδέονται μεταξύ τους· ότι η ατομική ελευθερία είναι πολιτικό πρόβλημα και η υλική ευημερία οικονομικό πρόβλημα· και ότι οποιοδήποτε είδος πολιτικής οργάνωσης μπορεί να συνδυαστεί με οποιοδήποτε είδος οικονομικής οργάνωσης».

Τα αποτελέσματα της πανεπιστημιακής προπαγάνδας έγιναν φανερά σχεδόν αμέσως: «Όλες οι πολιτικές της Χιλής τοποθετήθηκαν κάτω από το μικροσκόπιο και κρίθηκαν ελλειμματικές: το ισχυρό δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας, η προστασία των εθνικών βιομηχανιών, οι φραγμοί στο εμπόριο, η διατίμηση. Οι φοιτητές διδάσκονταν να περιφρονούν αυτές τις προσπάθειας εξάλειψης της φτώχειας και πολλοί από αυτούς επέλεξαν ως θέμα για τη διδακτορική διατριβή τους την ανατομία του παραλογισμού που διέκρινε την οικονομική της ανάπτυξης στη Λατινική Αμερική».

Η συγκέντρωση της οικονομικής εξουσίας σε χέρια λίγων δεν είναι βέβαια σημερινό μόνο φαινόμενο. Η τάση προς το μονοπώλιο υπήρχε και παλαιότερα και οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι ένιωθαν πως όφειλαν μία απάντηση στις κατηγορίες των σοσιαλιστών πως ο καπιταλισμός ευνοεί την ύπαρξη μονοπωλίων γιατί λόγου χάρη οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις αρέσκονται στην εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων.