«Μήτε του άγιου τάξε κερί, μήτε του μικρού παιδιού κουλούρα.», «Μωρού κι αγιού μην τάξεις κι αν τάξεις, μη γελάσεις.», «Καθενός αγιού κι η μνήμη.», «Άγιος που δε θαυματουργεί μηδέ και δόξαν έχει.», «Κατά τον άγιο και το θυμίαμα.», «Τον άγιο πούχω τη δόξα του την ξέρω.

Κατά τον 19ο αι. γραφή ονομαζόταν και η επιστολή, το γράμμα. Επειδή οι επιστολές άρχιζαν με τυπικές εκφράσεις, έπρεπε ο παραλήπτης, να προσπεράσει όλα αυτά και να πληροφορηθεί για τα ουσιώδη στις τελευταίες σειρές (στο κάτω-κάτω της γραφής).

Κατά τον στωικό φιλόσοφο Επίκτητο (1ος μ.Χ. αι.) πρέπει κανείς να τα ανέχεται όλα και να απέχει από την αγωνιώδη αναζήτηση των υλικών αγαθών. Δίδασκε ότι η ψυχική γαλήνη και αταραξία οδηγούν στην αληθινή ευδαιμονία. Είναι ευτυχισμένος εκείνος του οποίου η ψυχή δεν ταράσσεται από πάθη και επιθυμίες.

«Επί συναθροίσεως πολλού πλήθους εν ω ολίγιστοι διακρίνονται αγαθοί και σπουδαίοι άντρες. Άνθρωπος θεωρείται ο άξιος του ονόματος τούτου, διαστελλόμενος του κοινού όχλου.»

«Τα παχιά πρόβατα κουρσεύουνται, κουρσεύουνται τα βόδια, / τα ξανθοκέφαλα αγοράζουνται φαριά και τα τριπόδια· / μόνο η ζωή του ανθρώπου, ως ξέφυγε της δοντωσιάς το φράχτη, / πίσω δε γέρνει, δεν κουρσεύεται, δεν πιάνεται ποτέ της.»

«Όποιος παραπολλά πιάνει πολλά του πέφτουν.», «Όποιος σε πολλά ξαμώνει κανένα δεν κρατεί σφιχτά.», «Όποιος πολλά καταπιάνει λίγα βγάνει πέρα.», «Όποιος πολλά καταπιάνει μονομιάς κανένα δεν καταφέρνει καλά.»

Εἰς τὴν Τριπολιτζά εἶχον γράψει σάτιραν ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τὴν ἐτοιχοκόλλησαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Ἦτον Κυριακὴ καὶ ἐσυνάχθη κόσμος καὶ ἐδιάβαζεν.

«Τέντωνε την αρίδα σου όσο είναι το σκέπασμα.», «Ξάπλωνε το πόδι όσο φτάνει το πάπλωμα.», «Όταν είναι μικρό το κρεβάτι, να πλαγιάζει κανείς συμμαζωχτά και στενόχωρα.»

«Όταν δεν κάνει κανείς τίποτα, μαθαίνει να κάνει το κακό.», «Η ακαμωσιά είναι αιτία χίλιων κακών.», «Η οκνιά είναι η μητέρα της δυστυχίας· η δουλειά γεννά τα πλούτη.»

«Αλωνάρης τ᾿ αλωνίζει κι Αύγουστος τα ξεχωρίζει.», «Χιόνι μέσα στο Γενάρη, να οι χαρές του Αλωνάρη.», «Αλωνάρη με τ᾿ αλώνια και με τα χρυσά πεπόνια.», «Έτσι το ‘χει το λινάρι, να ανθεί τον Αλωνάρη.»