Αντί να δεχθούμε ότι είμαστε μέτριοι που πετύχαμε, προτιμάμε να νιώθουμε μεγάλοι που δεν μας άφησαν να επιτύχουμε.

Όταν βεβαιώνουμε κάποιον για την ειλικρίνεια ή για την ανιδιοτέλειά μας, τι άλλο κάνουμε από το να παρουσιάζουμε καταφατικά κάτι που δεν ισχύει;

Ενώ στο πρόσωπο του άλλου πρέπει να αναγνωρίζω τον καλό εαυτό μου και να εμπνέομαι την επιθυμία να του μοιάσω, τα πράγματα ρέπουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο άλλος μου θυμίζει τα αποθέματα οργής και καταστροφικότητας που κεφαλοποιώ μέσα μου.

Τα δεδομένα πάντως κοάζουν, σχεδόν χλιμιντρίζουν. Οι δύο τελευταίες γενιές ντόπιων διανοουμένων γνωρίζουν τα μισά γράμματα απ’ ό,τι οι προηγούμενες. Η σχέση με την αρχαία γλώσσα ανεκόπη οριστικά. Κατ’ αναλογία, η έκπτωση παρατηρείται σε όλες τις αποκαλούμενες πνευματικές δραστηριότητες.

Η πόλη αποτελεί ένα είδος ερωμένης που καθημερινά βγαίνουμε ραντεβού μαζί της. Ξέρουμε τις μοναξιές κάποιων παραλιακών δρόμων, την ξετρελαμένη πολυκοσμία των σικ βραδυνάδικων, μυστικές κρύπτες της νύχτας και κοσμικά καφενεία της ημέρας.

Το παρόν δεν προλαβαίνεις να το ζήσεις, μπορείς όμως να το θυμάσαι. Γιατί ξεσηκωνόμασταν κάθε καλοκαίρι, εγώ, ο αδελφός μου και η μάνα μου, για να πάμε στο χωριό;

Όποιος καταφθάνει στην Αττική αλλάζει χαρακτήρα. Στην κωμόπολη ή στο χωριό, όπου τα μάτια είναι λίγα, ο πολίτης ζει παρακολουθούμενος· αντίθετα, στην πόλη, όπου τα μάτια είναι εκατομμύρια, κανείς δε σε βλέπει.

Το λαϊκά ποιητικό σύμπαν των κουρείων μέσα από μια εξαντλητική κοινωνιολογική και λογοτεχνική έρευνα

ο επιχείρημα της συζήτησης είναι η γροθιά, το στειλιάρι. Μέσο προτροπής ο υποκόπανος, το χτύπημα κατευθείαν στο πρόσωπο. Έτσι, ο διανοούμενος μετατρέπεται σε δειλό κι ο εγκέφαλός του τού υπαγορεύει δικαιολογίες για τις πράξεις του.

Ποιος είναι ο νέος Γκραν Γκινιόλ που απειλεί την ανθρωπότητα υπό το προσωπείο της κατάκτησης του μέλλοντος; Η ανεξέλεγκτη ιδιωτική οικονομία, ο παραβατικός ανταγωνισμός, η πολυεθνική δραστηριότητα και το εμπόριο χωρίς πατρίδα.