«Στα β’νά εμείς οι βλάχοι δεν ήξεραμαν τι είναι λεμόνι. Ακούς λεμόνι στα β’νά… Μπα… Δέποτε! Δεν ήξεραμαν τι λοϊώ είν’ αυτό και πώς το λέν’, δεν ηύρισκες τέτοιο πράμα στα χωριά. Εγώ μέχρι π’ παντρεύ’κα και σιαδώθε (μετέπειτα), κόντευα να γένω μισόκαιρη (μεσόκοπη), δεν είχα ιδεί λεμόνι στα μάτια μ’… Όχι! Ούτε πορτοκάλι… Πώς ζηούμαν (ζούσαμε), μωρέ Βασίλη μ’…

Από χαρακτήρα, ο Παπαδιαμάντης δεν έπινε για να ξεσπάσει, για να αλλάξει τον κόσμο γύρω του ή να φανερώσει τα κρυφά που τον καταδυνάστευαν. Το κρασί, αντίθετα, του χάριζε μια εσωτερική γαλήνη, το σπίθισμα της πνευματικής μεταρσίωσης που τόσο το είχε ανάγκη, και τόσο τίμησε τους τόπους όπου σύχναζε και τους συμποτικούς αδελφούς.