«Οι Γερμανοί αυτόν τον Ρώσο, πο’ ’κανε (υποκρινόταν) ότι ήταν Πολωνός, τον είχαν για ορτινάντζα. Έτσι τ’ς έλεγαν αυτ’νούς που ’χαν για βοηθούς, τ’ς αιχμαλώτους, σαν υπηρέτες τ’ς είχαν όλοι οι αξιωματικοί, να τ’ς ψωνίζουν, να κ’βαλάν πράματα, να τ’ς λουστρίζουν τ’ς μπότες, να τ’ς σιάσουν τα ρούχα, να τα τ’νάξουν, να τα βάνουν στ’ς κρεμάστρες…. Μέχρι και τα λουριά απ’ τ’ν εξάρτυση γυάλιζαν. Οι Γερμανοί ήταν… τ’ κουτιού! Δεν έκαναν τέτοιες δ’λειές. Α, μπα… Οι Γερμανοί αξιωματικοί έτρωγαν σε λέσχες, οι φαντάροι τ’ς στ’ς στρατώνες…

«Σήμερον δύο παγκόσμια μέτωπα διαμορφούνται: Ο Κομμουνιστικός Πανσλαβισμός και ο Φιλελεύθερος Αγγλοσαξονισμός.… αμφότεραι αι παρατάξεις θα συγκλίνουν προς τον Σοσιαλισμόν, θα παραμένη ως κύριον περιεχόμενον της αντιθέσεως το μέγα θέμα της Ελευθερίας…»

Έκανε κρύα εκειά τα χρόνια κι εμείς ήμασταν ξυπόλητοι. Δεν είχαμαν παπούτσια, αλλά κάτι φιλενάδες μ’ μου ‘χαν φκιάσει πορπόδια (ή προπόδια) με… σαμπρέλες από αμάξι! Απ’κάτω σαμπρέλα αντίς για σόλα κι αχπάνω δίμτινο (δίμιτο ύφασμα), μάλλινο, σαν πανί. Αυτό τό ’ραβαν οι φιλενάδες μ’ ψ’λά στ’ σαμπρέλα και γένονταν σαν παπούτσια! Άμα έβρεχε, μούσκευε το ποδάρι, γιατί καβαλίκευε το νερό!

Ήταν δυο ξαδέρφια, χωριανοί μ’, κι είχαν μια ιταλικιά χειροβομπίδα, τότε που ’μασταν λιανοπαίδια, 15 χρονών, εκεί γύρα. Τ’ βάρ’γαν από ένα λιθάρι, αλλά δεν έσκασε. Κι όταν τ’ν πήρε το ένα το παιδί στα χέρια, τότε έσκασε! Δεν τ’ κόπ’καν δάχ’λα, αλλά απ’ τ’ λάμψη τυφλώθ’κε! Πάν’ τα φωτερά (μάτια)! Τά ’ταν τα μάτια του, αλλά δεν ήγλεπε ντιπ.

Ο Έρβιν Γιόχαν Ευγένιος Ρόμμελ (Johannes Erwin Eugen Rommel, 15 Νοεμβρίου 1891 – 14 Οκτωβρίου 1944) ήταν στρατάρχης του Γ΄ Ράιχ και ένας από τους ικανότερους στρατιωτικούς ηγέτες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρξε ο πιο δημοφιλής Στρατηγός στο εσωτερικό της Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ και κέρδισε τον σεβασμό των αντιπάλων του με τις θεαματικές νίκες του, ως διοικητής του Αφρικανικού Σώματος (Afrika Korps).

Για τον κατοχικό Έλληνα, δεν υπήρχαν παρά οι αντιστασιακές οργανώσεις, που αγωνίζονταν για την ανατροπή της ξένης τυραννίας και της ντόπιας φεουδαρχίας, πέρα από κόμμα και «πολιτικές». Όπως νομίζαμε…

Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου έλαβε χώρα για πρώτη φορά το 1941 στην Κατοχή, μόλις ένα έτος από τη νικηφόρο επέλαση των ελληνικών στρατευμάτων, και δεν ήταν κάτι επιβεβλημένο, κατασκευασμένο άνωθεν. Τον εορτασμό καθιέρωσε αυθορμήτως ο ίδιος ο λαός.

Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής, στο πλαίσιο των εκκαθαριστικών τους κινήσεων εναντίον των ανταρτικών ομάδων του ΕΛΑΣ που δρούσαν στη βόρεια Πίνδο, ανάμεσα στις περιοχές του Μετσόβου, της Κόνιτσας, της Καστοριάς και των Γρεβενών, σχεδίασαν μεγάλης έκτασης στρατιωτικές επιχειρήσεις με το κωδικό όνομα «Maigewitter» (μαγιάτικη καταιγίδα).

Ο ρόλος των αντιστασιακών δυνάμεων από τη Χαλκιδική στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς του Γιάννη Κ. Αικατερινάρη* Η έρευνα στηρίχτηκε κυρίως σε μαρτυρίες και έγγραφα της εποχής, πολλά από τις οποία δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Η ιστορική περίοδος […]

Γράφει σχετικά στο προσωπικό του ημερολόγιο ο Ιερισσιώτης Αργύρης Παπαργύρης[8],«23 Δεκεμβρίου. Ήλθε ένας στρατιώτης του ιππικού από το μέτωπο. Τον ρωτήσαμε πώς παν οι επιχειρήσεις του πολέμου. Μας λέγει ότι οι επιχειρήσεις παν καλά αλλά ήμασταν δέκα ημέρες νηστικοί μέσα στα χιόνια και τα άλογά μας ψόφησαν από την πείνα και το κρύο. Από ιππείς γίναμε πεζοί».