Αν λοιπόν έχει κανείς στο νου του πως ο πόλεμος προκύπτει από ένα πολιτικό σχέδιο, είναι φυσικό αυτό το αρχικό αίτιο, από το οποίο κατάγεται, να παραμένει η πρώτη κι ανώτερη θεώρηση που θα υπαγορεύσει τη διεξαγωγή του.

Για να υποταγεί ο αντίπαλος στη θέλησή μας, πρέπει να τον οδηγήσουμε σε κατάσταση δυσμενέστερη από τη θυσία που του ζητούμε. Η μειονεκτική του ωστόσο κατάσταση δεν πρέπει φυσικά να είναι πρόσκαιρη, τουλάχιστο να φαίνεται τέτοια, διαφορετικά ο αντίπαλος θα μπορούσε να περιμένει μιαν ευνοϊκότερη στιγμή και δε θα υπέκυπτε.

Οι φιλάνθρωπες λοιπόν ψυχές θα μπορούσαν να φανταστούν πως υπάρχει ένας τεχνητός τρόπος αφοπλισμού και καταβολής του αντιπάλου χωρίς μεγάλες αιματοχυσίες, και πως σ’ αυτό ακριβώς τείνει η αυθεντική τέχνη του πολέμου. Όσο επιθυμητό κι αν φαίνεται αυτό, είναι ένα σφάλμα που πρέπει να εξαλειφθεί. Σε μιαν υπόθεση τόσο επικίνδυνη όσο ο πόλεμος, τα σφάλματα που οφείλονται στην ψυχική καλοσύνη είναι ακριβώς το χειρότερο των πραγμάτων.

Ο στρατιώτης στρατολογείται, ντύνεται, οπλίζεται, εκπαιδεύεται, κοιμάται, τρώει, πίνει και βαδίζει μόνο για να πολεμήσει στην κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο.

Ο πόλεμος επομένως είναι μια πράξη βίας, προορισμένη στο να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας.

Η πολιτική και ο πόλεμος μπορούν λοιπόν να υπαχθούν από κοινού στην ευρύτερη έννοια «σύγκρουση», και τούτο εξηγεί την ουσιώδη τους συγγένεια, η οποία με τη σειρά της κάνει κατανοητή τη θέση ότι η πολιτική είναι «ο κόλπος, μέσα στον οποίο αναπτύσσεται ο πόλεμος»

Ο Κλαούζεβιτς, με τις περίφημες διατυπώσεις του για τη σχέση ανάμεσα στον πόλεμο και την πολιτική, έδειξε καθαρά ότι ο πόλεμος δεν είναι κάτι ριζικά διαφορετικό και ανεξάρτητο από το πεδίο της πολιτικής, αλλά η συνέχισή της με άλλα μέσα· ειδοποιός διαφορά μεταξύ της ειρήνης και του πολέμου είναι η χρήση ένοπλης βίας, φυσικά με την επιστράτευση «ενόπλων ανδρών»: «Ο πόλεμος είναι μια σύγκρουση μεγάλωνν συμφερόντων, η οποία λύεται αιματηρά και μόνον ως προς τούτο διαφέρει από τι άλλες συγκρούσεις.»

«Βλέπουμε λοιπόν πως ο πόλεμος δεν είναι μόνο πολιτική πράξη, αλλά γνήσιο πολιτικό όργανο, μια συνέχιση των πολιτικών σχέσεων, μια πραγματοποίησή τους μ’ άλλα μέσα. Εκείνο που μένει πάντα ιδιάζον στον πόλεμο προκύπτει καθαρά από τον ιδιάζοντα χαρακτήρα των μέσων που κινητοποιεί.»