Άμποτε όσο σ’ αγάπησα να σ’ αγαπάη κι ο Δίας, / που απ’ τη βαρειά του ζήτουλα κακομοιριά με σώζεις. / Έρμος στα ξένα σα γυρνάς, χειρότερο δεν είναι• / μόνε για μιά παλιοκοιλιά τόσα τραβούν οι ανθρώποι, / σαν τους πλακώνη η ρήμαξη κι η συφορά κι ο πόνος.

Αλλοίς μου, και σε τί λογής ανθρώπων να ήρθα χώρα; / να ‘ναι άραγες ασύστατοι κι αδικοπράχτες κι άγριοι, / ή να ‘χουνε φιλοξενιά και θεοφοβιά στο νου τους; / Σάν κοριτσιών ψιλή φωνή στ’ αυτιά μου να βουΐζη, / σα νύφες, που έχουν κατοικιά ψηλά στα κορφοβούνια…

…αφού κανένας το θεϊκό Οδυσσέα δε θυμάται / μες στο λαό που σα γονιός με αγάπη κυβερνούσε. / Πάς σε νησί αυτός κοίτεται και δέρνεται από πόνους, / στης θέαινας της Καλυψώς, που με το ζόρι εκείθε / κρατάει τον, και δε δύνεται να δή γλυκειά πατρίδα•

Σεφέρης Γιώργος: O γυρισμός του ξενιτεμένου