Ακόμα πιο σημαντικό από το θέμα του ποιό νόμισμα θα χρησιμοποιείται (αλλά και για να μπορούμε άλλωστε να έχουμε αν θέλουμε δικό μας νόμισμα), είναι το να παύσουμε να είμαστε αποικία χρέους, όπως ήταν ο εύστοχος τίτλος ενός βιβλίου του κ. Κοτζιά, προτού γίνει και ο ίδιος Υπουργός της αποικίας. Έστω και αν είδε πολύ καλά τον ρόλο της Γερμανίας, σχεδόν καθόλου όμως τον ρόλο του ΔΝΤ, του μεγάλου κυρίως μη ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των ΗΠΑ πίσω τους. Αν είμαστε μόνο αποικία του Βερολίνου και όχι του παγκόσμιου Χρήματος και αρκετών άλλων, το θέμα μας θα ήταν πολύ ευκολότερο.

Η ελληνική ήταν η επίσημη γλώσσα του κράτους και της νεοεισελθούσης χριστιανικής θρησκείας. Διότι ούτε οι Βούλγαροι, ούτε οι Σλάβοι είχαν δικό τους αλφάβητο. Οι Βούλγαροι έφεραν βέβαια από την Ασία μια ρουνική γραφή, αλλά ή χρήση της ήταν περιορισμένη και μυστικιστική και δεν μπόρεσε ποτέ να καλύψει τις ανάγκες του κράτους και των κατοίκων. Ο εκχριστιανισμός ήταν για τους Βούλγαρους όχι μόνο θρησκευτική και πνευματική ανάγκη, αλλά και πολιτική επιλογή…

Με λίγα λόγια, όποιος δεν τάσσεται με την παγκοσμιοποίηση – με όλα της τα προβλήματα – είτε είναι Δεξιός εθνικιστής είτε αντικαπιταλιστής Αριστερός. Κι αμέσως μετά η δήθεν μετριοπάθεια και τα τσιτάτα της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας στην πιο χυδαία τους μορφή: «Παρά τις σοβαρές ατέλειες του καπιταλισμού, τα κακώς κείμενα του σημερινού κόσμου δε θα διορθωθούν με επιθέσεις κατά της παγκοσμιοποίησης. Θα μπορούσε να πει κανείς για τον καπιταλισμό αυτό που λέγεται ότι είπε ο Winston Churchill για τη δημοκρατία, ότι είναι το χειρότερο από όλα τα κοινωνικά συστήματα, αν εξαιρέσουμε όλα τα άλλα».

Ίσως για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια η γεωπολιτική πραγματικότητα δεν μοιάζει απελπιστική για μας. Ο ισλαμικός κόσμος έχει εισέλθει σε μια μακρά περίοδο αντιπαραθέσεων και εμφυλίων · το κουρδικό ζήτημα αναδεικνύεται μοιάζει ένας άλυτος γόρδιος δεσμός, ενισχύεται η ρωσική παρουσία· στη Συρία και τον Λίβανο αναδεικνύεται μια νέα στρατηγική συμμαχία χριστιανών σιϊτών και Αλαουιτών, φιλική προς την Ελλάδα· ενώ είναι ανέφικτη η ανασύσταση της συμμαχίας Τουρκίας Ισραήλ· η Αίγυπτος βρίσκεται σε ευθύ ανταγωνισμό με την Τουρκία για την ηγεμονία του σουνιτικού Ισλάμ· τέλος στην Ευρώπη, η κρίση του μεταναστευτικού και της ισλαμικής τρομοκρατίας αποδυναμώνει την επιρροή της Τουρκίας.

Από το ξέσπασμα της ύφεσης στην Ελλάδα, όπως προαναφέρθηκε, υπήρξε ένα νέο κύμα μετανάστευσης από Έλληνες στο εξωτερικό. Η Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού έχει συγκεντρώσει όπου δυνατόν στοιχεία για την τάση όπως αυτή καταγράφεται έως σήμερα. Η καταγραφή αυτή δεν είναι εύκολη καθώς (για φορολογικούς κυρίως λόγους) οι περισσότεροι Έλληνες που μεταναστεύουν δεν έρχονται σε επαφή με τις κατά τόπους προξενικές αρχές. Παρακάτω αναφέρονται στοιχεία ή εκτιμήσεις από τις μεγαλύτερες χώρες-προορισμούς Ελλήνων μεταναστών καθώς και στοιχεία σχετικά με την πορεία για το 2016, όπου αυτά είναι διαθέσιμα.

Η Φρίλαντ, η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα και το ζήτημα της δημοκρατίας Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Η Κρίστια Φρίλαντ στο βιβλίο της «Πλουτοκράτες» δίνει μεγάλη βαρύτητα σε μια οικονομική μελέτη που δόθηκε στη δημοσιότητα στις αρχές του 2007: «Στις 22 Ιανουαρίου 2007, […]

Οι καταστασιακοί με μισούσαν! Πίστευαν πως τα Arguments πρόδωσαν την επαναστατικότητα. Λέγανε πως «όποιος δημοσιεύει είναι με το σύστημα». Ο Debord όμως το έκανε. Και είχαν και μικροαστική ηθική. Ο Debord άμα γαμούσε, παντρευόταν… Αυτό είναι contradictoire… Δεν πίστεψαν στις ελεύθερες ερωτικές σχέσεις, ποτέ δεν αμφισβήτησαν το θέμα της μονογαμίας οι καταστασιακοί. Ενώ τα Arguments αφιέρωσαν διπλό τεύχος το 1959-60. Για μας ήταν ιδεολογία, ανεστραμμένη πραγματικότητα.

Από τα 27 δίσ. ευρω εξαγωγές της Ελλάδος το 2014, τα 10 δις είναι ορυκτέλαια τα οποία προκύπτουν από το πετρέλαιο που εισάγουμε, 5 δίσ. προϊόντα πρωτογενούς παραγωγής από τα οποία 1 δις ψάρια (είμαστε πρώτοι σε εξαγωγές τσιπούρας και λαβρακιού στον κόσμο), 4 δις τρόφιμα, 1 δις γενόσημα φάρμακα. Δηλαδή το 35 % των εξαγωγών μας αφορούν την γη. Άρα η απάντηση στην ερώτηση και τι έγινε που η Ελλάδα έχει συρρικνώσει την παραγωγή της, είναι σαν να απεμπολούν οι Άραβες το πετρέλαιο.

Επειδή, η ελληνική κρίση, θυμίζω δεν ήταν κρίση χρέους αλλά ελλείμματος στον προϋπολογισμό εξ αιτίας του πολύ υψηλού κόστους λειτουργίας μιας κρατικοκεντρικής οικονομίας, που έπρεπε να ταϊζει αεριτζήδες υπαλλήλους, αεριτζήδες συνδικαλιστές, αεριτζήδες μεσάζοντες, αεριτζήδες επιχειρηματίες και πανάκριβες υπηρεσίες εξ αιτίας του πολύ υψηλού κόστους υπερτιμολογήσεων, λαδωμάτων, φοροδιαφυγής, μιζών και «αέρα».

Επομένως, η άνοδος Τραμπ εκφράζει μία κρίση της παγκοσμιοποίησης, όπως τη βλέπει η Δύση – γεγονός που επιβεβαιώνεται και στις ευρωπαϊκές χώρες (Brexit, ενίσχυση της Λεπέν στην Γαλλία, κρίση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος). Η άνοδος του Τραμπ είναι επίσης μία ήττα του πολυπολιτισμικού κατεστημένου που είχαν οικοδομήσει η φιλελεύθερη Δεξιά και η πολυπολιτισμική Αριστερά μέσα στη θερμοκοιτίδα της παγκοσμιοποίησης. Συνιστά έτσι μία αντίδραση των εθνοτικών δυνάμεων απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Όμως, αντίδραση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση δεν σημαίνει ταυτόχρονα και ενίσχυση των λαϊκών δυνάμεων ή των λαών του τρίτου κόσμου.