Η πολιτική τάξη της Ελλάδας, για την ακρίβεια (αλλά δεν είναι άμοιρος  και ο λαός), που δεν εννοεί να πάρει κανένα μάθημα απ’ όσα μας προσφέρει αφειδώς ο Ερντογάν, με τελευταίο την προκλητική  άρνησή του να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ η Σουηδία με την Φινλανδία, απαιτώντας  απ’ τις δύο, αναπτυγμένες και πλούσιες, χώρες να αποδεχθούν τους εξευτελιστικούς του όρους, ενώ με την άρνησή του προσδοκά και οφέλη από την σύγκρουση του με τις ΗΠΑ, την ΕΕ δεν την υπολογίζει, αιτιολογημένως.

Η Τουρκία είτε άμεσα μέσω της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων, είτε έμμεσα μέσω της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, προσπαθεί να προσελκύσει τις μουσουλμανικές μειονότητες που συνιστούν υπολογίσιμο πολιτικό μέγεθος.

Ο σχεδιασμός ασφάλειας των ΗΠΑ, καθώς και η αμυντική στρατηγική του ΝΑΤΟ στο σύνολό της, εξαρτάται από την υποστήριξη της Τουρκίας ως συμμάχου τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Μέση Ανατολή. Η επανατοποθέτηση της Τουρκίας σε ανταγωνιστική τροχιά, θα είχε ως εκ τούτου ως αποτέλεσμα μια ευρύτερη γεωστρατηγική επανεκτίμηση για τους Αμερικανούς ιθύνοντες.

Η Τουρκία μέχρι το 2012, αλλά ακόμα και μέχρι το πραξικόπημα του 2016, χρησιμοποιούσε έναντι των ελληνικών ελίτ την τακτική του μαστίγιου και του καρότου, επιχείρηση γοητείας από τη μια και από την άλλη, λελογισμένη επίδειξη δύναμης. Και η τακτική αυτή απέδιδε, οι ελληνικές ελίτ επέλεγαν τον δρόμο της υποταγής εθίζοντας σε αυτή και τον ελληνικό λαό.

Η εθνικοποίηση του Ισλάμ και ο εξισλαμισμός του έθνους είναι ταυτόσημες διαδικασίες που στοχεύουν στη δημιουργία ενός υποδειγματικού πολίτη, εθνικά Τούρκου, θρησκευτικά σουνίτη, ο οποίος, εκπαιδευμένος στον στρατώνα ή το τζαμί, είναι βιομηχανικά κατασκευασμένος και ρυθμισμένος με στόχο να διορθώσει την αδικία της ιστορίας και να αποκτήσει εκ νέου τη δύναμη να εξουσιάζει.

Η αχαρακτήριστη στάση της Αριστεράς στα τελευταία γεγονότα στον Έβρο και η συγχορδία της εθνομηδενιστικής ομοφωνίας στο εσωτερικό της δεν μπορεί να εξηγηθεί ικανοποιητικά, αν δεν κατανοήσουμε ότι το μεταναστευτικό ακουμπάει στον σκληρό πυρήνα της ιδεολογικής συγκρότησης της σημερινής Αριστεράς, που είναι ο δικαιωματισμός.

Εάν οι Έλληνες δεν κατανοήσουν πως βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο και δεν αναθεωρήσουν τη συνολική τους στρατηγική, επικεντρωνόμενοι στην εθνική τους επιβίωση, δεν θα έχουν καμία τύχη. Χρειαζόμαστε ένα νέο «1909», που ήρθε να απαντήσει στην καταστροφή του 1897, προωθώντας ένα ευρύ πρόγραμμα εθνικού και αμυντικού εκσυγχρονισμού, και οδηγώντας στους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους του 1912.

Το μετέωρο βήμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη – Οι ύφαλοι του εθνομηδενισμού Του Γιώργου Καραμπελιά Οι 110 ημέρες που πέρασαν μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου ήρθαν να επιβεβαιώσουν τη διαπίστωση για το οριστικό τέλος μιας ιστορικής εποχής, αλλά και το […]

Σιγά-σιγά, όπως πάμε, θα καταργήσουν και την Ελληνική Επανάσταση του ’21. Ηδη είναι περίπου απαγορευμένη η ελληνική σημαία. Όποιος αντιδρά σε όλα αυτά θεωρείται και χαρακτηρίζεται εθνικιστής.

Από την εποχή των Νεότουρκων, γύρω στο 1910, όταν στην Τουρκία αναπτύσσεται ένας νεόκοπος επιθετικός εθνικισμός, η αντίθεση Ελλήνων και Τούρκων παύει να ενδύεται τη μορφή της αντίθεσης ορθόδοξων και μουσουλμάνων και εμφανίζεται πρωταρχικώς ως εθνική, μη θρησκευτική αντίθεση, έστω και εάν το θρησκευτικό στοιχείο συνεχίζει να λειτουργεί στο υπόστρωμα.