Ήταν δυο ξαδέρφια, χωριανοί μ’, κι είχαν μια ιταλικιά χειροβομπίδα, τότε που ’μασταν λιανοπαίδια, 15 χρονών, εκεί γύρα. Τ’ βάρ’γαν από ένα λιθάρι, αλλά δεν έσκασε. Κι όταν τ’ν πήρε το ένα το παιδί στα χέρια, τότε έσκασε! Δεν τ’ κόπ’καν δάχ’λα, αλλά απ’ τ’ λάμψη τυφλώθ’κε! Πάν’ τα φωτερά (μάτια)! Τά ’ταν τα μάτια του, αλλά δεν ήγλεπε ντιπ.

Αρχή στην πάσα συμφορά είχε γίνει τον τελευταίο καιρό της Κατοχής, όπου «αριστεροί» και «δεξιοί» αλληλομάχονταν στους δρόμους της Αθήνας, για να φουντώσει το κακό στην αφροσύνη του Δεκέμβρη ‘44, και ν’ αποκορυφωθεί στην παραφροσύνη του Εμφύλιου.

Οι κοινωνικές ανατροπές και οι οικονομικές ανακατατάξεις, οι κοσμογονικές αλλαγές στη φτωχή, άγονη ορεινή ύπαιθρο, στα Τζουμέρκα της ιστορίας του Παπαθανάση, που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έμειναν ημιτελείς.

Ήταν 1947, στη χειρότερη περίοδο του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, όταν η βασίλισσα Φρειδερίκη ίδρυσε τον «Έρανο Βορείων Επαρχιών Ελλάδος», που είναι περισσότερο γνωστός ως ο «Έρανος της Βασίλισσας». Σύμφωνα με αυτόν ,παιδιά από τις εμπόλεμες περιοχές της χώρας μεταφέρονταν σε παιδουπόλεις, που είχαν δημιουργηθεί, για να «προστατευθούν και να εκπαιδευτούν».