«Κι ακόμα είδα το Σίσυφο φριχτά βασανισμένο· / κοτρώνα αυτός θεόρατη και με τα δυο βαστούσε, / και στυλωμένος έσπρωχνε, με πόδια και με χέρια, / την πέτρα απάνω στο βουνό· κι ότι έκανε να φτάσει, / και να περάσει απ’ την κορφή, τον έπαιρνε το βάρος / και προς τον κάμπο ανήλεη κατρακυλούσε η πέτρα. / Κι αυτός πάλι έσπρωχνε βαριά, και το κορμί του ο ίδρος / περέχυνε, και σκέπαζε την κεφαλή του η σκόνη.»

Οι εχθροί των Αχαιών ονομάζονται «Τρώες» και απαρτίζουν την δεύτερη σημαντική ενότητα πάνω στην οποία στηρίζεται το ομηρικό «ιστορικό» πλαίσιο και η αξιοπιστία της ομηρικής αφήγησης.

Καλά περνάγανε, του μαγείρευε ιμάμ, τούπλενε κανά σκουτί, τον γαλιφοχάιδευε και κάνανε κι’ ένα κορίτσι…

Μια μυθολογική αφήγηση από την αρχή του χρόνου μέχρι την προδοσία του Πάρη

Γίνανε όλ’ αυτά και «τιμή στον Προμηθέα τον φίλο μας που μας έδωσε πια τα πάντα». Μέχρι καινούργιους ανθρώπους έφτιαξε στη Φωκίδα από λάσπη, μέχρι τα δάκρυα του έβαλε για να ζυμωθή αυτή η λάσπη, μέχρι έκλεψε από την Αθηνά επιστήμες και γνώσεις και τα πάντα, αλλά ήρθε και η ώρα του να τιμωρηθή, τώρα που ο Ζεύς είχε πιά την εξουσία στα χέρια του.