«Αλλά, αν ο Επίκουρος θεωρεί την αίσθηση θεμέλιο κάθε γνώσης, ωστόσο δεν ανάγει κάθε γνώση στην αίσθηση: έχοντας κατά νου τα επιχειρήματα που στον Μένωνα του Πλάτωνα δικαίωναν τη θεωρία της ανάμνησης, παρατηρεί ότι δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε ούτε να ονομάσουμε κάποιο αντικείμενο, αν δεν είχαμε στο πνεύμα μας κάποια προϊδέαση της μορφής του.»

«Να συνηθίζεις στην ιδέα ότι ο θάνατος είναι για μας ένα τίποτα (μηδὲν πρὸς ἡμᾶς εἶναι τὸν θάνατον)· γιατί κάθε καλό και κάθε κακό έγκειται στον τρόπο με τον οποίο γίνεται αισθητό -και ο θάνατος είναι στέρηση της αίσθησης (στέρησις δέ ἐστιν αἰσθήσεως ὁ θάνατος).

Ο Επίκουρος βρέθηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών, την εποχή που σχολάρχης στην Ακαδημία ήταν ο Ξενοκράτης· ο Αριστοτέλης βρισκόταν τότε στη Χαλκίδα.

Περιγελούσε τους ρήτορες όταν μιλούσαν για δικαιοσύνη ενώ ζούσαν μέσα στην αδικία. Έλεγε ότι όλοι συναγωνίζονται ως προς τα υλικά αγαθά αλλά κανείς δεν αγωνιζόταν να γίνει καλύτερος και αληθινός. Αναρωτιόταν γιατί οι μαθηματικοί παρατηρούσαν τον ήλιο και την σελήνη ενώ παρέβλεπαν τα ζητήματα μέσα τους και γύρω τους. Θύμωνε με αυτούς που θυσίαζαν στους θεούς για να έχουν καλή υγεία και από την άλλη έτρωγαν υπερβολικά. Επέπληττε τους ανθρώπους για τις προσευχές τους, λέγοντας ότι ζητούσαν μάλλον αυτά στα οποία οι άνθρωποι απέδιδαν αξία και όχι αυτά που ήταν πραγματικά ωφέλιμα για αυτούς.