Δαναΐδες ήταν οι πενήντα κόρες του Δαναού, οι οποίες καταδικάστηκαν να γεμίζουν αιωνίως στον Άδη ένα πιθάρι χωρίς πυθμένα, επειδή σκότωσαν τους άντρες τους την πρώτη νύχτα του γάμου τους.

Στον Όμηρο βρίσκουμε την απόδειξη για τα προηγούμενα: «…μολονότι έζησε πολύ ύστερον και από τα Τρωικά, πουθενά δεν ονόμασε με το όνομα αυτό όλους, ούτε άλλους εκτός εκείνων που ακολούθησαν τον Αχιλλέα από την Φθιώτιδα, οι οποίοι ήσαν και οι πρώτοι Έλληνες, αλλ’ αποκαλεί αυτούς εις τα ποιήματά του γενικώς Δαναούς και Αργείους και Αχαιούς. Ούτε βαρβάρους, άλλωστε, μνημονεύει διά τον λόγον, ως νομίζω, ότι ούτε οι Έλληνες είχαν ακόμη διακριθή διά κοινού αντιθέτου ονόματος.»