Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, μεγαλούργησαν και «εξεμέτρησαν το ζην» μαχόμενες ηρωικά σε πολλά και διαφορετικά μετερίζια. Διετέλεσαν φάροι, λιμάνια και καταφύγια. Αναπαύονται εν ειρήνη ύστερα από μία ζωή γεμάτη στερήσεις και ανιδιοτελή προσφορά. Νοικοκυρές στα σπίτια τους, γοητευτικές στο σεργιάνι, αρχόντισσες στα χωράφια και τα βοσκοτόπια.

Οι άντρες, γιατί η πλειοψηφία των αντρών βουλευτών ψηφίζει αυτές τις ανοησίες, θα έπρεπε να σέβονται περισσότερο τις γυναίκες. Όχι σαν μειονεκτικά ζωντόβολα, που δεν είναι. Αλλά, σαν ισάξιες συντρόφους, συναδέρφους, μανάδες και συζύγους. Κυρίως στην καθημερινή τους ζωή.

Κύριο χαρακτηριστικό του Μυκηναϊκού Πολιτισμού είναι οι τειχισμένες ακροπόλεις με τις υπόγειες κρήνες και τα ανάκτορα, μέσα στα οποία ενσωματώνεται ολόκληρη η διοικητική, θρησκευτική και καλλιτεχνική ζωή γύρω από τον άνακτα.

Ιδιαίτερα για μας τους Έλληνες, τα δημοτικά τραγούδια, έχουν και γι’ άλλο λόγο μεγαλύτερη σημασία και αξία, εξόν από την καθαρά αισθητική τους. Ότι, δηλαδή, μας χρησιμεύουν σα μοναδική σχεδόν πηγή για να λάβουμε μιαν ιδέα, για τη ζωή του ελληνικού λαού, σε όλες τις πλευρές και τις εκδηλώσεις του κατά τους δύσκολους χρόνους της δουλείας του.

Από τη μεριά τους οι Θηβαίοι ζήτησαν από τους Αθηναίους να στείλουν στρατό στα παράλια της Πελοποννήσου, μεταφέροντας το μέτωπο εκεί. Με τον τρόπο αυτό θα πίεζαν περισσότερο τη Σπάρτη και θα απέτρεπαν τις εκστρατείες προς την περιοχή τους: «Οι Αθηναίοι, αγανακτισμένοι με τους Λακεδαιμονίους για την υπόθεση του Σφοδρία, προθυμοποιήθηκαν να επανδρώσουν εξήντα πλοία και να τα στείλουν γύρω στην Πελοπόννησο, εκλέγοντας ναύαρχό τους τον Τιμόθεο»

Ο Αριστοτέλης, οι δούλοι και η θέση της γυναίκας στη Σπάρτη Γράφει ο Θανάσης Μπαντές            Ο Αριστοτέλης στο δεύτερο βιβλίο από τα «Πολιτικά» του καθιστά σαφές ότι η καλή διακυβέρνηση μιας πολιτείας σχετίζεται αναγκαστικά από τον τρόπο διευθέτησης της […]

«Και η αιτία αυτής της διχογνωμίας και αυτό που προκαλεί τις εναλλασσόμενες απόψεις είναι το γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο η αρετή, όταν διαθέτει τα μέσα, είναι κάλλιστα σε θέση να χρησιμοποιεί ακόμη και βία, και ότι πάντοτε αυτός που υπερισχύει υπερέχει ως προς κάποιο αγαθό. Φαίνεται λοιπόν ότι η εξουσία συνάπτεται οπωσδήποτε με κάποια ικανότητα»

Σάββατο είναι, μη Φοβάσαι… Επεισόδιο 11: Ο άντρας που αγαπούσε τις γυναίκες Είδα ένα όνειρο παράξενο, όπως όλα τα όνειρα, άλλωστε. Είχα μπει, λέει, σ’ ένα αστικό λεωφορείο (δεν μπαίνω ποτέ σε αστικά λεωφορεία, ξέρετε…), είχα καθίσει πίσω, σ’ ένα […]

Ο ερωτισμός στον Παπαδιαμάντη Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Όσο αφορά τον Παπαδιαμάντη, δεν θα μπορούσε να βρεθεί μεγαλύτερη απόδειξη του αγεφύρωτου προσωπικού χάσματος απέναντι σ’ έναν κόσμο υλιστικό και συμφεροντολογικό – κι ως εκ τούτου ακατανόητο κι ανυπόφορο – από […]

Το χαρέμι – Η περίπτωση της Χουριέμ Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης Το χαρέμι ήταν βαθιά παρεξηγημένος θεσμός από τη χριστιανική Δύση, που το έβλεπε αποκλειστικά ως χώρο ηδονής, ακολασίας και βίαιων παθών, όπου οι σουλτάνοι ικανοποιούσαν τα πάθη τους και […]