Οι ελίτ του «θαυμαστού νέου κόσμου» ολοένα και εντονότερα αναρωτιούνται για την οικονομική και την εν γένει κοινωνική χρησιμότητα εκείνων που «μένουν πίσω». Δηλαδή των στρωμάτων που ήταν δεμένα με τις παλιές εκδοχές των εθνικών οικονομιών και που τώρα έπειτα από τις καταστροφές που προκάλεσαν οι πρόσφατοι μετασχηματισμοί πληβειοποιούνται ταχύτατα. Η ενίσχυση μίας ακροδεξιάς που επενδύει σε αυτήν την λουμπενοποίηση, μέσα από την συνωμοσιολογία λογουχάρη, ή που ομνύει στον ευρασιατικό ολοκληρωτισμό (όχι χωρίς τη συμβολή του υβριδικού πολέμου που αυτός διεξάγει), συνιστά πολιτική έκφραση αυτής της εγκατάλειψης.

Στο ενδεχόμενο που η τροπή των γεγονότων στα μέτωπα του πολέμου αποβεί πολύ αρνητική για τους Ρώσους, εύλογα αναρωτιέται κανείς τι θα πράξει ο Πριγκοζίν. Μπορεί, άραγε, να ξεφύγει και να επιχειρήσει κάποιο πραξικόπημα; Πώς θα αντιδράσουν οι υπόλοιποι στο σενάριο αυτό και πόσο απρόβλεπτη θα γίνει η Ρωσία. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αν κρίνει κανείς από τη στάση της πλειοψηφίας (που ισχυροποιήθηκε καθώς ένας μεγάλος όγκος των αντιπολιτευόμενων στον Πούτιν και στον ιμπεριαλιστικό του πόλεμο έχει εγκαταλείψει τη χώρα), οι πιθανότητες οι πολιτικές εξελίξεις να τείνουν αρχικά προς σκληροπυρηνικότερες εκδοχές του προσώπου που βλέπουμε σήμερα είναι πολύ μεγάλες.

Τι έχει μείνει; Η πολιτική καπατσοσύνη των περισσότερο ή λιγότερο βετεράνων, μια σημαντική παρουσία στους νέους –στην οποία θα μπορούσε να στηριχτεί και δεν το έκανε– ένα οικοσύστημα ανθρώπων που περιφέρεται από εκδήλωση σε συνεδρίαση κορδακιζόμενο πως «ξέρει πώς παίζεται το παιχνίδι». Δηλαδή όλη τη διαδικασία της πολιτικής, με την εξαίρεση της ουσίας: τα κομπρεμί, οι μπλόφες, τα στρατηγήματα και οι χειρισμοί.

Εδώ που έχουμε φτάσει με τις αλλαγές των χρήσεων και της οικονομικής φυσιογνωμίας στα κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, απαιτούνται πολύ περισσότερα κεφάλαια, χρόνος, και προσπάθεια ώστε να επέλθουν αλλαγές οι οποίες να φτάσουν να είναι αισθητές στα μεσαία και τα χαμηλότερα στρώματα.

Στις μεγάλες πόλεις το δίκτυο είναι πεπαλαιωμένο με συνέπεια εκτός των διαρροών να υπάρχει υποβάθμιση και της ίδιας της ποιότητας του νερού –«ιδιωτικοποίηση» εξ άλλου δεν είναι μόνο η εκποίηση του φορέα διαχείρισης, είναι και το να αναγκάζονται εν τοις πράγμασι τα νοικοκυριά να στρέφονται στο εμφιαλωμένο νερό με σημαντικό μηνιαίο κόστος επειδή το νερό της βρύσης «δεν πίνεται».

Η Τραγωδία των Τεμπών είναι ανείπωτη. Περπατώντας στους δρόμους, καταλαβαίνει κανείς ότι έχει προκαλέσει ένα βαθύ τραύμα στον συλλογικό ψυχισμό της κοινωνίας. Αφού δεν μπορεί να γίνει τίποτα για να το αποκαταστήσουμε, τουλάχιστον, ας το σεβαστούμε. Ας μην το εκτονώσουμε στην παντομίμα της μεταπολίτευσης, και τις θεατρικότητες μιας πολιτικής αντιπαράθεσης σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση.

Την ίδια στιγμή που κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην Τουρκία διαγκωνίζονται ως προς την εκτόξευση απειλών έναντι της Ελλάδας, με μόνον κοινό τόπο του τουρκικού πολιτικού συστήματος το «θα ρθούμε νύχτα και θα σας πετάξουμε στη θάλασσα», το ΚΚΕ εμμένει να επαναλαμβάνει το παραμύθι περί «δύο αστικών τάξεων που θα βάλουν τους λαούς να αλληλοσκοτωθούν».

Είναι όντως «πορεία του καθενός» η γνώση, όταν μια κοινωνία ολάκερη έρχεται αντιμέτωπη με αυτές τις παθογένειες; Μόνο για εκείνους που η γνώση είναι δεδομένη, και βλέποντας τριγύρω τους όλες τις πόρτες ανοιχτές, έχουν την πολυτέλεια των προσωπικών αναζητήσεων «χωρίς Πανεπιστήμια, και χωρίς δασκάλους, και χωρίς υποτιθέμενες βιβλιοθήκες».

Τα ποιοτικά στοιχεία των Ουκρανών, που μεταβάλουν τους συσχετισμούς στο πεδίο των μαχών

Το εγχώριο πρόβλημα με τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, το απίστευτο νέο περιστατικό εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού στον Έβρο που εξελίχθηκε κατά τον 15 Αύγουστο, και τόσα και τόσα άλλα, είναι ότι κόμματα και δημοσιογράφοι, ανίκανοι να αρθρώσουν και τον παραμικρό δικό τους, σοβαρό και συγκροτημένο αντιπολιτευτικό λόγο, πρέπει να δανείζονται από τις προβοκάτσιες των άλλων, για ν’ αποκτήσουν ρόλο και άποψη.