Εν τέλει, η τελευταία στρατιά του Έλληνα Μπρανκαλεόνε ηττήθηκε, όπως ήταν προβλεπόμενο, στη σύγκρουση με τους σιδερόφραχτους τεύτονες ιππότες. Ο πόλεμος κράτησε πεντέμισι χρόνια. Και υπήρξε ένας πόλεμος ενός αποδυναμωμένου από την παρασιτική “ευρωστία της σαρκός” ελληνικού λαού με το παγκόσμιο σύστημα και τον τοπικό του εκπρόσωπο, την τευτονική Ευρώπη.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις και τα ξένα συμφέροντα επικεντρώνονται αποφασιστικά στο πολιτικό σύστημα, τη διανόηση και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι Αμερικανοί και το αγγλοσαξωνικό λόμπι και οι Γερμανοί προσπαθούν να ελέγξουν κατεξοχήν τη διανόηση και τον τύπο, καθώς και τα πολιτικά κόμματα.

Ο όρος ρεαλισμός χρησιμοποιείται στη ζωή, αλλά και στην πολιτική, με δύο συνήθως τρόπους. Ο ένας είναι εκείνος που περιγράφει την εκτίμηση του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων και την επιλογή να δράσεις με βάση αυτή, χωρίς όμως υποχώρηση στους στρατηγικούς σου στόχους. Ο Λένιν υπέγραψε τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, υποχωρώντας στους Γερμανούς, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το επαναστατικό του εγχείρημα.

Η στρατηγική που ακολουθεί το διεθνές σύστημα έναντι της κυβέρνησης Τσίπρα έχει ως κεντρικό στόχο της να μεταβάλει τους «αντιμνημονιακούς» της Ελλάδας και τα κόμματά τους –εκτός από το ΚΚE και τη Χρυσή Αυγή– σε «μνημονιακούς» – ανεπαισθήτως στην αρχή, σταδιακά, αλλά πραγματικά. Έτσι ώστε να δοθεί και ένα ισχυρό μήνυμα σε όλους τους «ευρωσκεπτικιστές» στην Ευρώπη: δεν υπάρχει άλλη σωτηρία εκτός από την αμερικανο-γερμανική Ευρώπη, διαφορετικά είναι το χάος.

Ωστόσο ό,τι έγινε, έγινε. Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα, την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ευθύνη και αποφασιστικότητα. Αυτό σημαίνει πως δεν αρκεί πλέον η κατάδειξη των ευθυνών της παρούσας κυβέρνησης, αλλά θα πρέπει να παρέμβουμε και να κινηθούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα και να προωθηθούν, σε ορισμένους τομείς τουλάχιστον, θετικές εξελίξεις.

Μέχρι τον Νοέμβριο του 2011, η Ν.Δ. του Σαμαρά κατήγγελλε τον Γιώργο Παπανδρέου ως καταστροφέα της χώρας και τους Γερμανούς της κ. Μέρκελ ως τους στυγνούς στραγγαλιστές της Ελλάδας. Και τότε, τον Νοέμβριο του 2011, κατεδείχθη η πραγματική φύση αυτού του κόμματος και της ηγεσίας του

Και σήμερα, διανύουμε κυριολεκτικώς την τελευταία καταστροφική φάση της μεταπολίτευσης. Τα μνημονιακά κόμματα, δειλά, μοιραία και άβουλα αντάμα, σέρνονται κυριολεκτικά πίσω από την τρόικα, τους δανειστές, τους Γερμανούς, ανίκανοι να αντιταχθούν στοιχειωδώς στις απαιτήσεις τους.

Η «συνομιλία» Μπαλτάκου-Κασιδιάρη ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο αυτά που υποστηρίζαμε εδώ και δύο χρόνια: Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί μια «πρωτόγονη» αντιμνημονιακή δύναμη, όπως υποστηρίζουν πολλοί, αλλά ενεργούμενο και όργανο των μνημονιακών δυνάμεων για να εκτρέψουν το αντιμνημονιακό κίνημα σε σύγκρουση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς.

Στην Ουκρανία για άλλη μια φορά παίζεται το μέλλον της Ευρώπης και η κατεύθυνση που πρόκειται να ακολουθήσει, όπως ακριβώς συνέβη και κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου και Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Τότε η Γερμανία προσπάθησε να αφαιρέσει την Ουκρανία από τη Ρωσία και να την μεταβάλει ουσιαστικά σε ασιατική ή ημιασιατική δύναμη.