Ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ ενσαρκώνουν εν τέλει τις ίδιες της αντιθέσεις και τις πραγματικότητες του κοινωνικού σώματος. Ο Παπανδρέου υπήρξε έκφραση των θετικών και αρνητικών στοιχείων του ίδιου του ελληνικού λαού και της ελληνικής ιδιοπροσωπίας στη μεταπολιτευτική περίοδο και ταυτόχρονα επέδρασε αποφασιστικά, σε μια σχέση ανάδρασης, στη διαμόρφωση της πολιτικής και πολιτισμικής πραγματικότητας της χώρας.

Υπάρχει όραμα. Ακούω συχνά που μου λένε ότι δεν υπάρχει όραμα. Δεν είναι αλήθεια. Εάν δείτε τη δική μας δουλειά, τα κείμενα που έχουμε γράψει τα τελευταία 30 χρόνια… Υπάρχει το όραμα και άλλων ανθρώπων. Αλλού είναι το πρόβλημα, όταν το όραμα δεν μπορεί να κοινοποιηθεί και να γίνει κίνημα, τότε εκεί κάτι συμβαίνει. Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη οράματος, είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει όραμα. Το πρόβλημα είναι ο ενστερνισμός του οράματος, να μπορέσουμε να το κάνουμε δικό μας πρώτα απ΄όλα.

Απατεώνες και ιδεοληπτικοί Του Γιώργου Καραμπελιά* Τελικώς, το «καταγέλαστο παιδί», σύμφωνα με την εύστοχη διατύπωση γνωστού δημοσιογράφου, οδήγησε τη χώρα σε μία ακόμα πράξη καταστροφής, μένοντας πιστός, αυτός και η παρέα του, στο μοναδικό του μέλημα, τη διατήρηση της εξουσίας, […]

Τους τελευταίους έξη μήνες συνέβη στην Ελλάδα κάτι το ιστορικά καινοφανές. Μπροστά στην καθολική κρίση του μεταπολιτευτικού κράτους, του παρασιτικού εκσυγχρονισμού και της ενσωμάτωσης στη Δύση, κρίση που προκάλεσε μια χωρίς προηγούμενο οικονομική και πολιτική κατάρρευση, ένα μέρος των διανοούμενων τάξεων και της συνδικαλιστικής και πολιτικής γραφειοκρατίας κατόρθωσε να καταλάβει την πολιτική εξουσία.

Εν τέλει, η τελευταία στρατιά του Έλληνα Μπρανκαλεόνε ηττήθηκε, όπως ήταν προβλεπόμενο, στη σύγκρουση με τους σιδερόφραχτους τεύτονες ιππότες. Ο πόλεμος κράτησε πεντέμισι χρόνια. Και υπήρξε ένας πόλεμος ενός αποδυναμωμένου από την παρασιτική “ευρωστία της σαρκός” ελληνικού λαού με το παγκόσμιο σύστημα και τον τοπικό του εκπρόσωπο, την τευτονική Ευρώπη.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις και τα ξένα συμφέροντα επικεντρώνονται αποφασιστικά στο πολιτικό σύστημα, τη διανόηση και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι Αμερικανοί και το αγγλοσαξωνικό λόμπι και οι Γερμανοί προσπαθούν να ελέγξουν κατεξοχήν τη διανόηση και τον τύπο, καθώς και τα πολιτικά κόμματα.

Ο όρος ρεαλισμός χρησιμοποιείται στη ζωή, αλλά και στην πολιτική, με δύο συνήθως τρόπους. Ο ένας είναι εκείνος που περιγράφει την εκτίμηση του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων και την επιλογή να δράσεις με βάση αυτή, χωρίς όμως υποχώρηση στους στρατηγικούς σου στόχους. Ο Λένιν υπέγραψε τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, υποχωρώντας στους Γερμανούς, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το επαναστατικό του εγχείρημα.

Η στρατηγική που ακολουθεί το διεθνές σύστημα έναντι της κυβέρνησης Τσίπρα έχει ως κεντρικό στόχο της να μεταβάλει τους «αντιμνημονιακούς» της Ελλάδας και τα κόμματά τους –εκτός από το ΚΚE και τη Χρυσή Αυγή– σε «μνημονιακούς» – ανεπαισθήτως στην αρχή, σταδιακά, αλλά πραγματικά. Έτσι ώστε να δοθεί και ένα ισχυρό μήνυμα σε όλους τους «ευρωσκεπτικιστές» στην Ευρώπη: δεν υπάρχει άλλη σωτηρία εκτός από την αμερικανο-γερμανική Ευρώπη, διαφορετικά είναι το χάος.

Ωστόσο ό,τι έγινε, έγινε. Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα, την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ευθύνη και αποφασιστικότητα. Αυτό σημαίνει πως δεν αρκεί πλέον η κατάδειξη των ευθυνών της παρούσας κυβέρνησης, αλλά θα πρέπει να παρέμβουμε και να κινηθούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα και να προωθηθούν, σε ορισμένους τομείς τουλάχιστον, θετικές εξελίξεις.

Μέχρι τον Νοέμβριο του 2011, η Ν.Δ. του Σαμαρά κατήγγελλε τον Γιώργο Παπανδρέου ως καταστροφέα της χώρας και τους Γερμανούς της κ. Μέρκελ ως τους στυγνούς στραγγαλιστές της Ελλάδας. Και τότε, τον Νοέμβριο του 2011, κατεδείχθη η πραγματική φύση αυτού του κόμματος και της ηγεσίας του