Κατά την περίοδο των μνημονιακών χρόνων είχε γενικευτεί η κριτική της «κομματοκρατίας», δηλαδή της μονόχορδης φύσης του ελληνικού Συντάγματος καθώς και της ευθύνης των πολιτικών κομμάτων για την κρίση,. Μάλιστα -μετά την περίοδο της Χούντας- το ελληνικό πολιτικό σύστημα έγινε κομματοκεντρικό, χωρίς ιδιαίτερα θεσμικά αντίβαρα, μια και μετά την Αναθεώρηση του ΠΑΣΟΚ μηδενίστηκαν σχεδόν οι δικαιοδοσίες της προεδρίας της Δημοκρατίας.

Πολλοί προσάπτουν στον Διονύση Σαββόπουλο την τοποθέτησή του υπέρ της ψήφου στη Νέα Δημοκρατία ως εγκατάλειψη των αξιών του και προσχώρηση στο στρατόπεδο της «δεξιάς». Όμως το χυδαίο υβρεολόγιο του Παύλου Πολάκη και οι εξυπνακισμοί της Έλενας Ακρίτα επικυρώνουν ex post το διάβημα του Σαββόπουλου. 

Στη Γαλλία η φοιτητική ένωση UNEF οργανώνει συγκεντρώσεις όπου απαγορεύεται η συμμετοχή ανδρών ή λευκών ή και των δύο μαζί. Στην Ελλάδα, όπου η αποδόμηση των ταυτοτήτων εμφανίστηκε αρχικά ως εθνοαποδόμηση, ήδη επιβάλλεται και μια σεξουαλικά προσανατολισμένη πολιτική ορθότητα: στις προκηρύξεις π.χ. των πιο «προχωρημένων» ομάδων του Πολυτεχνείου και των Εξαρχείων έχει καταργηθεί η αναφορά σε φοιτητές και φοιτήτριες και έχει αντικατασταθεί από τον ουδέτερο όρο «τα φοιτητά».

Η κακοδαιμονία του ελληνικού κράτος με τον σιδηρόδρομο είναι διαχρονική. Ανέκαθεν τα ιδιωτικά συμφέροντα αντιστρατεύονταν ένα σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο. Τον 19ο αιώνα, λόγω έλλειψης δρόμων, οι καραβοκύρηδες είχαν στα χέρια τους τις συγκοινωνίες και έβλεπαν ανταγωνιστικά τη δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου. Έτσι η Ελλάδα υπήρξε η τελευταία βαλκανική χώρα που έφτιαξε σιδηρόδρομο.

Τελικώς η πραγματικότητα των μεγάλων πολιτισμικών και γεωπολιτικών τεκτονικών πλακών υπερβαίνει πάντοτε τις θελήσεις των κυβερνήσεων. Αυτό σε τελική ανάλυση αποτελεί και την πανουργία της ιστορίας. Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τη γνωστή πολιτική των ίσων αποστάσεων, δεν θα μπορούν να καλύπτουν εσαεί τον Ερντογάν.

Επιμένουμε εδώ και καιρό πως η δεκαετία 2010 – 2020 σηματοδοτεί την εποχή του οριστικού τέλους της ύστερης μεταπολίτευσης. Κι αυτό γιατί οι δύο πυλώνες της, ο παρασιτικός καταναλωτισμός και οι εθνομηδενιστικές ειρηνιστικές αυταπάτες, μπήκαν σε κρίση, διαδοχικά.

Η Τουρκία μέχρι το 2012, αλλά ακόμα και μέχρι το πραξικόπημα του 2016, χρησιμοποιούσε έναντι των ελληνικών ελίτ την τακτική του μαστίγιου και του καρότου, επιχείρηση γοητείας από τη μια και από την άλλη, λελογισμένη επίδειξη δύναμης. Και η τακτική αυτή απέδιδε, οι ελληνικές ελίτ επέλεγαν τον δρόμο της υποταγής εθίζοντας σε αυτή και τον ελληνικό λαό.

Το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) τον Απρίλιο του 1920, στο Β΄ Συνέδριό του, θα επιβεβαιώσει τη στροφή προς την Κομμουνιστική Διεθνή, απαλείφοντας από το πρόγραμμα του Κόμματος κάθε αναφορά στην ανάγκη της εθνικής άμυνας. Στο πλαίσιο αυτής της στροφής, το Κόμμα θα συμμετάσχει στις εκλογές του 1920 με συνθήματα κατά της Μικρασιατικής Εκστρατείας, συμμαχώντας με το Λαϊκό Κόμμα.

Χθές… ἀντὶ ἀηδῶν γαλλικῶν μυθιστορημάτων ἄρχισα νὰ διαβάζω γερμανικὰ τὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ Verdy[12] καὶ ἀμέσως ἠσθάνθῃ τὸ πνεῦμα μου εὐεξίαν, τόσην εὐεξίαν ποὺ ἐγέννησεν εὐθὺς μίαν φαεινὴν ἰδέαν, τὴν ὁποία… ἔγραψα καὶ ἐνεχείρισα εἰς τὸν Δούσμανην (καὶ) τὸν Στρέιτ. Πρόκειται ἁπλούστατα περὶ τοῦ ἑξῆς: ἡ σωτηρία τῆς Ἑλλάδος ἐξασφαλίζεται μόνον ἐὰν νικήσῃ ἡ Γερμανία…

Ξανασυναντώντας τη Γαλλία μέσω Τουρκίας Του Γιώργου Καραμπελιά Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουμε μια αυξανόμενη μεταστροφή της γαλλικής κοινωνίας, του γαλλικού Τύπου και ενός σημαντικού μέρους της γαλλικής ελίτ σχετικά με την Ελλάδα και την επιθετική Τουρκία, μεταστροφή η οποία καταδεικνύει […]