Η απαξίωση της λατινικής γλώσσας και λογοτεχνίας συντελούνταν επί δεκαετίες στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η λύση θα ήταν η κατάργηση των Λατινικών από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις

Η εξαιρετικά αναπτυγμένη ιστοριογραφία της Κίνας δεν είχε τη μέθοδο του Θουκυδίδη. Είναι αλήθεια πως ο Μακιαβέλι είχε προδρόμους στις Ινδίες· αλλά από ολόκληρη την ινδική πολιτική σκέψη έλειπε μια συστηματική μέθοδος που να μπορεί να συγκριθεί με του Αριστοτέλη, όπως έλειπαν γενικά οποιεσδήποτε ορθολογικές βασικές έννοιες.

Οι αιώνες αυτοί γύρω στην Αναγέννηση είναι οι αιώνες των αλχημιστών, καθώς και των παράδοξων εκείνων εφευρετών, που δίχως να κατέχουν ούτε τα στοιχεία των φυσικών επιστημών, κάνουν ο καθένας στην τύχη τις πιο διαφορετικές κι άσχετες μεταξύ τους εφευρέσεις. Ο Λεονάρντο όμως —αυτό είναι ακριβώς το σημαντικό— δεν ανήκει σ’ αυτούς.

Οι απόψεις αυτές του Μακιαβέλλι —παρμένες ξεκρέμαστα και χωρίς να συνδυάζονται με τα’ άλλα του έργα ή και με τη βαθύτερη πρόθεση του «Ηγεμόνα», μια πρόθεση που αποκαλύπτεται στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου— έδωσαν αφορμή στη γένεση της έννοιας του «μακιαβελλισμού», μιας έννοιας που δυσφημεί τον Μακιαβέλλι.

«Πανηγυρίζω και ασπάζομαι την αλήθεια σε όποιο χέρι κι αν τη βρίσκω, και της παραδίνομαι με χαρά, και της τείνω τα νικημένα όπλα μου, από μακριά όταν τη βλέπω να πλησιάζει»