«Οι τουφεκιοβολισμοί ηκούοντο ακαταπαύστως, τα πτώματα εν τη πλατεία Ομονοίας έμενον εκεί εκτεθειμένα, και τα των ίππων επίσης. […] αι σφαίραι ηκούοντο συρίζουσαι εγγύς των παραθύρων μας ευτυχώς μη εγγίσασαι ταύτην (ενν. την οικίας της). […] Κυβέρνησις δεν υπήρχεν ειμή κατ’ όνομα, αι εύποροι οικογένειαι ανεχώρουν κατά εκατοστύας εις την αλλοδαπήν, και αι μη δυνάμεναι να επιχειρήσωσι τοιούτον ταξείδιον κατήρχοντο σωρηδόν εις Πειραιά».

Η έλλειψη  ουσιαστικής  πνευματικής ηγεσίας μετά τη μεταπολίτευση, οι επιλογές της ελληνικής πολιτείας, όσον αφορά στην ουσιαστική εκπαίδευση, καθώς και η ατομική «βολή» μας, μας καταδίκασαν σε μία υπερ-τριακονταετή πνευματική και φιλοσοφική αφασία ή στασιμότητα συνθηματολογικού και ιδεοληπτικού χαρακτήρα.

«Το Κοράνι απηγόρευεν εις τους πιστούς να μανθάνουν τας γλώσσας των απίστων. Και η άγνοια αυτή εκράτησε τους μουσουλμάνους μακράν της ζωής των κατακτηθέντων λαών… [..] Λογαριασμοί, έγγραφα, διατάγματα συνετάσσοντο εις την ελληνικήν. Την ιδίαν γλώσσαν μεταχειρίζετο και ο Μωάμεθ Β’ και εις τας μετά των ξένων σχέσεις.»

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος: Από την Πίζα στο Μεσολόγγι. Το κείμενο είναι από το βιβλίο του Κωστή Παπαγιώργη «Τα Καπάκια. Βαρνακιώτης, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος.» Αθήνα, εκδ. Καστανιώτη, 2003. Κείμενο: Κωστής Παπαγιώργης Όπως όλα τα μέλη των φαναριώτικων οικογενειών, ο Μαυροκορδάτος δεν είχε καμιά […]

Η στροφή της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην οθωμανική αυτοκρατορία και τη Ρωσία είχε εν τέλει θετικό αποτέλεσμα για τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων· στους υποστηρικτές της ελληνικής ανεξαρτησίας προστέθηκαν τώρα και όσοι περίμεναν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους ή να κερδοσκοπήσουν με τα ελληνικά χρεόγραφα.

Πατρίς, νὰ μακαρίζης γενικῶς ὅλους τοὺς Ἕλληνες, ὅτι θυσιάστηκαν διὰ σένα νὰ σ᾿ ἀναστήσουνε, νὰ ξαναειπωθῆς ἄλλη μίαν φορᾶ ἐλεύτερη πατρίδα, ὁποῦ ἤσουνε χαμένη καὶ σβυσμένη ἀπὸ τὸν κατάλογον τῶν ἐθνῶν.

Ἔτζι ἐβάλαμεν τὰ μαῦρα ὅλοι· μισὴ ὥρα ἐστάθη σιωπὴ ποὺ δὲν ἔκρινε κανένας, ἀλλ᾿ ἐμέτραε καθένας μὲ τὸν νοῦν του τὸν ἀφανισμόν μας. Βλέποντας ἐγὼ τὴ σιωπήν ἐσηκώθηκα εἰς τὸ πόδι, καὶ τοὺς ὡμίλησα λόγια διὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν. Τοὺς εἶπα, ὅτι τὸ Μισολόγγι ἐχάθη ἐνδόξως, καὶ θὰ μείνει αἰώνας αἰώνων ἡ ἀνδρεία».

Υπήρχαν κάποιοι στο Βυζάντιο που έλπιζαν ότι οι Δυτικές Δυνάμεις θα μπορούσαν να επέμβουν για να σώσουν τη χριστιανική Αυτοκρατορία. Οι Δυτικοί όμως θα ήθελαν να συνεργαστούν; Και αν ναι, θα ήταν αποτελεσματικοί; Οι ονομαζόμενες Σταυροφορίες της Νικοπόλεως και της Βάρνας είχαν καταδείξει ότι τα στρατεύματα τους δεν μπορούσαν να συναγωνιστούν τον ικανότατο και εκσυγχρονισμένο τουρκικό στρατό.