Τρ. Ε. Εὐαγγελίδου Ἱστορία τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας Ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς μέχρι τῆς σήμερον (1281-1894) … Ἐν Ἀθήναις Ἐκδότης Ἀναστάσιος Δ. Φέξης Βιβλιοπώλης 1894

Η πολιορκία και άλωση της Κωνσταντινούπολης υπό των Οθωμανών στα 1453 είναι γεγονός της ημετέρας ιστορίας επισημότατο. Κατά τους αλλογενείς συγγραφείς εκείνων των χρόνων, κυρίως τους Ιταλούς, η άλωση της βυζαντινής πρωτεύουσας σφόδρα κατεπτόησεν άπαντες τους Χριστιανούς της Ευρώπης και κυρίως αυτούς των βορείων όμορων κρατών.

Η τελευταία άλωση είναι τεκμήριο της ανδρείας των Βυζαντινών. Ολίγοι, ανταγωνιζόμενοι προς πολλάς μυριάδας εχθρούς, ουδέποτε αποδέχτηκαν την προτεινόμενη παράδοση. Ο τελευταίος αυτοκράτορας Παλαιολόγος, θωπεύων τους Καθολικούς χάριν βοηθείας, υπό του λαού υβριζόμενος ως αίτιος της κακοδαιμονίας της πατρίδας, έπεσε μαχόμενος και θάφτηκε μαζί με τους εχθρούς του· επ’ ουδεμίας στήλης επεγράφη το όνομα του ανδρείου αυτού αυτοκράτορα.

Λίγο πριν την πολιορκία, ο χρονογράφος Φραντζής διαπίστωσε ότι υπήρχαν στην πόλη μόνο τέσσερις χιλιάδες εννιακόσιοι ογδόντα τρεις διαθέσιμοι Έλληνες και λίγο πιο κάτω από δύο χιλιάδες ξένοι. Ο Κωνσταντίνος συγκλονίστηκε με τον αριθμό και διέταξε το Φραντζή να μην τον δημοσιοποιήσει· και Ιταλοί μάρτυρες κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα. Απέναντι στο σουλτανικό στρατό των περίπου ογδόντα χιλιάδων ανδρών και των ορδών του από ατάκτους, η μεγάλη πόλη, με τα δεκατέσσερα μίλια τειχών, έπρεπε να στηρίξει την άμυνά της σε λιγότερους από επτά χιλιάδες άνδρες.

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης μέσα από τα μάτια των Οθωμανών, Βενετών και Γενουατών Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης 29 Μαΐου 1453, τη μοιραία Τρίτη, έπεσε η Πόλη στα χέρια των Οθωμανών, πράγμα που σήμαινε το τέλος της μεσαιωνικής ελληνικής αυτοκρατορίας. Για […]