Από τη μεριά τους οι Θηβαίοι ζήτησαν από τους Αθηναίους να στείλουν στρατό στα παράλια της Πελοποννήσου, μεταφέροντας το μέτωπο εκεί. Με τον τρόπο αυτό θα πίεζαν περισσότερο τη Σπάρτη και θα απέτρεπαν τις εκστρατείες προς την περιοχή τους: «Οι Αθηναίοι, αγανακτισμένοι με τους Λακεδαιμονίους για την υπόθεση του Σφοδρία, προθυμοποιήθηκαν να επανδρώσουν εξήντα πλοία και να τα στείλουν γύρω στην Πελοπόννησο, εκλέγοντας ναύαρχό τους τον Τιμόθεο»

Όλες αυτές οι έννοιες και οι διακρίσεις δε μπορούν να γίνουν πέρα για πέρα νοητές, αν δεν τις ζήσουμε άμεσα μέσα στα έργα των μεγάλων δημιουργών κι αν δεν τις ξαναζήσουμε ύστερα μυστικά και με κάποιο πνευματικό δέος μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας, που, χωρίς να ‘ναι μεγάλος, είναι για τον καθένα μας ο πιο σοφός και άγρυπνος συνοδοιπόρος. Σύμφωνα με τις έννοιες του κλασικού και του ρομαντικού, που βέβαια λιγότερο σαν έννοιες και περισσότερο σαν εικόνες τις περιγράψαμε παραπάνω, ο Αυγουστίνος μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν ο πρώτος (αρκετά χτυπητός και αντιπροσωπευτικός στην παρουσία του) νεώτερος Ευρωπαίος. Μέσα στον Αυγουστίνο υπάρχουν σε μια σύνθεση αρκετά «νέα» και αρκετά «ευρωπαϊκή» και τα δυο στοιχεία, το κλασικό και το ρομαντικό.

Πρόκειται για το πρώτο, και ίσως το μόνο, βίντεο του συγγραφέα

Ο ρόλος των αντιστασιακών δυνάμεων από τη Χαλκιδική στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς του Γιάννη Κ. Αικατερινάρη* Η έρευνα στηρίχτηκε κυρίως σε μαρτυρίες και έγγραφα της εποχής, πολλά από τις οποία δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Η ιστορική περίοδος […]

Σε διάστημα είκοσι ετών, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος δεν παρείχαν στη νέα Σλαβική Εκκλησία μόνο μεταφράσεις στην τοπική διάλεκτο όλων των Χριστιανικών Γραφών, αλλά επίσης μεταφράσεις και διασκευές βυζαντινών νομικών και κοσμικών κειμένων. Αν και δραστηριοποιήθηκαν στην Κεντρική Ευρώπη, επηρέασαν εκπληκτικά και σε βάθος τους σλαβικούς πληθυσμούς της Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, οδηγώντας τους λαούς αυτούς στη σφαίρα επιρροής της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Με τίτλο «Τα αιωνόβια δέντρα, οι αξίες τους και η σημασία τους για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας» (2015, επιμέλεια Καλλιόπη Στάρα και Δέσποινα Βώκου), περιλαμβάνει το βιβλίο «Τα μεγαλειώδη δέντρα του Ζαγορίου και της Κόνιτσας: Δέντρα αιωνόβια, δέντρα ιερά, μάρτυρες της τοπικής ιστορίας και φύλακες της βιοποικιλότητας», το οποίο σταχυολογεί σε απλά κείμενα που απευθύνονται στο ευρύ κοινό όλα τα αποτελέσματα του έργου ΘΑΛΗΣ, βιβλίο οδηγό για τον εκπαιδευτή και βιβλίο με παιδαγωγικές δραστηριότητες.

Οι Σπαρτιάτες τα πήγαν περίφημα κατά την Ανταλκίδειο Ειρήνη. Για την ακρίβεια δεν άφησαν τίποτε ανεκμετάλλευτο: «οι Θηβαίοι κι οι άλλοι Βοιωτοί τους ήταν ολότελα υποταγμένοι, οι Κορίνθιοι είχαν γίνει πιστοί τους φίλοι, οι Αργείοι είχαν ταπεινωθεί, οι Αθηναίοι είχαν απομονωθεί, όσοι σύμμαχοι δεν τους είχαν φερθεί καλά είχαν τιμωρηθεί. Νόμιζαν λοιπόν ότι η κυριαρχία τους ήταν στερεωμένη για καλά και σίγουρη».

Γράφει σχετικά στο προσωπικό του ημερολόγιο ο Ιερισσιώτης Αργύρης Παπαργύρης[8],«23 Δεκεμβρίου. Ήλθε ένας στρατιώτης του ιππικού από το μέτωπο. Τον ρωτήσαμε πώς παν οι επιχειρήσεις του πολέμου. Μας λέγει ότι οι επιχειρήσεις παν καλά αλλά ήμασταν δέκα ημέρες νηστικοί μέσα στα χιόνια και τα άλογά μας ψόφησαν από την πείνα και το κρύο. Από ιππείς γίναμε πεζοί».

«Ενώ βρισκόμουν και έκανα περιπάτους στον περίβολο των οικημάτων, με πλησίασε κάποιος που τον νόμισα για βάρβαρο γιατί φορούσε σκυθικά ρούχα. Με χαιρετά στα Ελληνικά λέγοντας “χαίρε”, ώστε εξεπλάγην βλέποντας Σκύθη να ελληνίζει. (…) Εγώ δε είπα ότι θεωρώ ότι όποιος μιλάει Ελληνικά πρέπει να είναι πολυπράγμων. Αυτός γελώντας μου είπε ότι είναι Γραικός στο γένος, που ήλθε για εμπόριο στον Βιμινάκιο, την πόλη των Μυσών κοντά στον Ίστρο ποταμό …»

Η ελληνική ήταν η επίσημη γλώσσα του κράτους και της νεοεισελθούσης χριστιανικής θρησκείας. Διότι ούτε οι Βούλγαροι, ούτε οι Σλάβοι είχαν δικό τους αλφάβητο. Οι Βούλγαροι έφεραν βέβαια από την Ασία μια ρουνική γραφή, αλλά ή χρήση της ήταν περιορισμένη και μυστικιστική και δεν μπόρεσε ποτέ να καλύψει τις ανάγκες του κράτους και των κατοίκων. Ο εκχριστιανισμός ήταν για τους Βούλγαρους όχι μόνο θρησκευτική και πνευματική ανάγκη, αλλά και πολιτική επιλογή…