Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η ισχύς της ελληνικής ναυτιλίας συνοδευόταν από έναν οργασμό δραστηριότητας στον κλάδο της ναυπηγικής βιομηχανίας και της ναυπηγοεπισκευής.

Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι οι μουσουλμάνοι της Κρήτης να φτάσουν, παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης το 1821, το 45%-50% του πληθυσμού του νησιού. Είναι κάτοικοι των πόλεων στη συντριπτική πλειοψηφία, όλοι μιλούν τα ελληνικά και αγνοούν τα τουρκικά.

“Όταν τηλεφωνώ στον οδοντογιατρό μου, για να κλείσω ένα ραντεβού, κι εκείνος μου λέει ότι για ολόκληρη την επόμενη εβδομάδα δεν έχει ούτε μια ώρα ελεύθερη, εγώ τον πιστεύω…”

Οι αιώνες αυτοί γύρω στην Αναγέννηση είναι οι αιώνες των αλχημιστών, καθώς και των παράδοξων εκείνων εφευρετών, που δίχως να κατέχουν ούτε τα στοιχεία των φυσικών επιστημών, κάνουν ο καθένας στην τύχη τις πιο διαφορετικές κι άσχετες μεταξύ τους εφευρέσεις. Ο Λεονάρντο όμως —αυτό είναι ακριβώς το σημαντικό— δεν ανήκει σ’ αυτούς.

Ένας σύντομος περίπατος στο εξαίρετα ρυμοτομημένο χωριό αρκεί για να γίνει αντιληπτή η φυγή και η ερείπωση: περισσότερα από 100 κτίρια, οικίες, καταστήματα, βοηθητικοί χώροι διαφόρων χρονικών περιόδων είναι εγκαταλειμμένα, πολλά από αυτά με εμφανή τα σημάδια της φθοράς του χρόνου, από τα πρώτα κτίρια του Μεσοπολέμου έως και τα πρόσφατα οικοδομήματα.

Ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων γεννήθηκε στη Σπάρτη, περίπου στα μέσα του 14ου αιώνα, κι έζησε τα πρώτα νεανικά του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη· πιθανότατα πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Γεμιστός, άνθρωπος ευσεβής και «πρωτονοτάριος της Μεγάλης Εκκλησίας», γύρω στα τέλη του 14ου αιώνα.

Επτά αιώνες, από το τέλος του 11ου αιώνα ως το τέλος του 18ου, χρειάστηκαν για να μπορέσει ένας παλαιός λαός όπως ο ελληνικός να συγκροτηθεί σε ένα νέο έθνος και να ξεκαθαρίσει τα κύρια στοιχεία της εθνικής του συνείδησης.

«Αν το ελληνικόν έθνος ήτο όμοιο προς τ’ άλλα το ρωμαικόν κράτος αποτελούντα έθνη· αν δεν είχεν ιστορίαν ένδοξον, προγενεστέραν της ιδρύσεως του κράτους εκείνου, και ηδύνατο ν’ απαρνηθή αυτήν, θα εθεώρει βεβαίως επαρκή την δόξαν ότι ανήκε ποτέ εις το μέγαν και πανίσχυρον ρωμαικόν κράτος, και τοσούτο μάλλον, καθ’ όσον ήτο η ψυχή αυτού, εν πάσι πρωτοστατούν και τα πάντα εν αυτώ ιθύνον. Τότε δε θα ωφείλωμεν να πάρομεν του κράτους εκείνου το όνομα και να διατηρήσωμεν την προσηγορίαν του Ρωμιού, να ονομάσωμεν δεν και την ημετέραν χώραν αντί Ελλάδος Ρωμανίαν, ως ονόμαζε ο ελληνικός λαός κατά τους μέσους χρόνους την βυζαντινήν επικράτειαν.»

Ο ρόλος των αντιστασιακών δυνάμεων από τη Χαλκιδική στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς του Γιάννη Κ. Αικατερινάρη* Η έρευνα στηρίχτηκε κυρίως σε μαρτυρίες και έγγραφα της εποχής, πολλά από τις οποία δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Η ιστορική περίοδος […]