Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας ή ο ιερός των Ελλήνων αγών /Μ. Οικονόμου …Εν Αθήναις :Εκ του τυπογραφείου Θ. Παπαλεξανδρή,1873.

Αι γυναίκες είναι οι θεματοφύλακες της παραδόσεως, αι δε γραίαι αληθείς λαογραφικοί θησαυροί. Εις την γραίαν Bettina von Arnim οι αδελφοί Grimm οφείλουν τα παραμύθια των, εις την Μαριάνναν Καμπούρογλου χρωστούμεν τα αθηναϊκά παραμύθια και σχεδόν παν ό,τι άλλο εκ της λαογραφίας των παλαιοτέρων Αθηνών γνωρίζομεν.

Στο βιβλίο παρουσιάζονται με τον πλέον σύγχρονο και επιστημονικό τρόπο οι βασικές πληροφορίες για τη βιολογία των Ερπετών και Αμφιβίων της χώρας, την κατάσταση διατήρησής τους και την αξιολόγηση του καθεστώτος προστασίας και κινδύνου των ειδών. Επιπλέον, περιλαμβάνονται χάρτες της γεωγραφικής κατανομής των ειδών με βάση τα πιο πρόσφατα δεδομένα, τα οποία προέκυψαν από τις βάσεις δεδομένων της Ελληνικής Ερπετολογικής Εταιρείας και των δύο συνεργαζόμενων Μουσείων

Ο ισχυρός, εν τέλει, συντρίβεται αφήνοντας πίσω του ένα κενό, που όλοι τρέχουν να καλύψουν. Η επανάληψη των γεγονότων – και μάλιστα με τους ίδιους πρωταγωνιστές που απλώς αλλάζουν ρόλους – είναι τόσο απροκάλυπτα στερεότυπη, που από ένα σημείο και μετά παίρνει τη μορφή του αναπόφευκτου. Ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σαν το απόλυτο έρμαιο μιας μοίρας που ο ίδιος ορίζει. Με άλλα λόγια, φαίνεται εντελώς ανίσχυρος μπροστά στη δυναμική των παθών που αδυνατεί να ελέγξει.

Ἐκινδύνευε νὰ βυθισθῇ εἰς τὸ κῦμα ἡ μικρὴ βάρκα τοῦ Κωνσταντῆ τοῦ Πλαντάρη, πλέουσα ἀνάμεσα εἰς βουνὰ κυμάτων, ἕκαστον τῶν ὁποίων ἤρκει διὰ νὰ ἀνατρέψῃ πολλὰ καὶ δυνατὰ σκάφη καὶ νὰ μὴ ἀποκάμῃ, καὶ εἰς ἀβύσσους, ἑκάστη τῶν ὁποίων θὰ ἦτο ἱκανὴ νὰ καταπίῃ ἑκατὸν καράβια καὶ νὰ μὴ χορτάσῃ. Ὀλίγον ἀκόμη καὶ θὰ κατεποντίζετο.

Χρονικό των Τρωικών συμβάντων, με λεπτομέρειες, από την αρπαγή της Ελένης έως τον θάνατο του Οδυσσέα, που διατείνεται ότι έγραψε πολεμιστής του Ιδομενέα από την Κνωσό της Κρήτης και που βρέθηκε και μεταφράστηκε από τον Ρωμαίο Λεύκιο Σεπτίμιο στα λατινικά περί το 330 μΧ.

Άσματα δημοτικά της Ελλάδος.: Εκδοθέντα μετά μελέτης ιστορικής περί μεσαιωνικού Ελληνισμού / Υπό Σπυρίδωνος Ζαμπελίου Λευκαδίου. Ερμής Α. Τερζάκη και Θ. Ρωμαίου. 1852.

Η τελευταία άλωση είναι τεκμήριο της ανδρείας των Βυζαντινών. Ολίγοι, ανταγωνιζόμενοι προς πολλάς μυριάδας εχθρούς, ουδέποτε αποδέχτηκαν την προτεινόμενη παράδοση. Ο τελευταίος αυτοκράτορας Παλαιολόγος, θωπεύων τους Καθολικούς χάριν βοηθείας, υπό του λαού υβριζόμενος ως αίτιος της κακοδαιμονίας της πατρίδας, έπεσε μαχόμενος και θάφτηκε μαζί με τους εχθρούς του· επ’ ουδεμίας στήλης επεγράφη το όνομα του ανδρείου αυτού αυτοκράτορα.

Ο Αλέξανδρος Πασπάτης γεννήθηκε στην Χίο το 1814. Σε ηλικία οχτώ χρονών έφυγε από το νησί του και βρέθηκε στην Αμερική, «τυχών της προστασίας φιλανθρώπων Αμερικανών»· αφού ολοκλήρωσε τα εγκύκλια μαθήματα, σπούδασε Ιατρική στην Αμερική, την Ιταλία και τη Γαλλία. Στα 1839 επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη διδάκτωρ της Ιατρικής, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως γιατρός. Στην Πόλη ασχολήθηκε με ιστορικές και τοπογραφικές μελέτες, καθώς και με την ιστορία του Βυζαντίου.

Το μέγα ετυμολογικόν εντυπωθέν πέρας είληφεν ήδη συν Θεώ εν Ενετίαις, αναλώμασι μέν του ευγενούς και δοκίμου ανδρός κυρίου Νικολάου Βλαστού, του Κρητός, παραινέσει δε της λαμπροτάτης τε και σωφρονεστάτης κυρίας ¢ννης, θυγατρός του πανσεβεστάτου και ενδοξοτάτου κυρίου Λουκά Νοταρά, ποτέ μεγάλου δουκός της Κωνσταντινουπόλεως, πόνω δε και δεξιότητι Ζαχαρίου Καλλιέργου, του Κρητός, των λογίων ανδρών χάριν, και λόγων ελληνικών εφιεμένων. Έτει τω από της Χριστού γεννήσεως χιλιοστώ τετρακοσιοστώ ενενηκοστώ εννάτω. Μεταγειτνιώνος ογδόη ισταμένου.