O  θρήνος της Παναγιάς

(Του Χριστού τα Πάθη)

Η  παραλλαγή  αυτή  του  Επιτάφιου  Θρήνου  της  Παναγίας  είναι  από  τα  χωριά  της  ορεινής  Αχαΐας. Λεγόταν  κάθε  Μεγάλη  Παρασκευή  το  πρωί  από  τα  παιδιά  του  χωριού,  που  γυρνούσαν  από  σπίτι  σε  σπίτι,  όπως  τα  κάλαντα,  ως  τα  μέσα  της  δεκαετίας  του  1990  περίπου.

Καταγραφή:  Σπυρόπουλος  Χαράλαμπος, δάσκαλος.

Ημερομηνία  καταγραφής: Μεγάλη  Παρασκευή  2003

Σήμερα  μαύρος  ουρανός,  σήμερα  μαύρη  μέρα,

σήμερα  όλοι  θλίβονται  και  τα  βουνά  λυπούνται.

Σήμερα  έβαλαν  βουλή  οι  άνομοι  Εβραίοι·

οι  άνομοι  σαν  τα  σκυλιά  κι  οι  τρισκαταραμένοι,

για  να  σταυρώσουν  το  Χριστό  των  πάντων  Βασιλέα.

Κι  ο  Κύριος  ηθέλησε  να  μπει  σε  περιβόλι,

να  λάβει  Δείπνο  Μυστικό  για  να  τον  λάβουν  όλοι.

Κι  η  Παναγιά  η  Δέσποινα  καθόταν  στο  θρονί  της,

τας  προσευχάς  της  έκανε  για  το  Μονογενή  της.

Φωνή  της  ήρθε  εξ’  ουρανού  κι  απ’  Αρχαγγέλου  στόμα:

– Σώνουν  Κυρά  μου  οι  προσευχές  φτάνουν  και  οι  μετάνοιες,

  το  Γιο  σου  τον  επιάσανε  και  στο  ληστή  τον  πάνε

  και  στου  Πιλάτου  τας  αυλάς  εκεί  τον  τυραννάνε.

– Χαλκιά  χαλκιά,  φτιάξε  καρφιά,  φτιάξε  τρία  περόνια·

  και  κείνος  ο  παράνομος  βαρεί  και  φτιάχνει  πέντε.

– Συ  Φαραέ  που  τά  ’φτιαξες  τώρα  να  μας  διατάξεις.

– Βάλτε  τα  δυο  στας  χείρας  του  και  τ’  άλλα  δυο  στας  πόδας,

  το  πέμπτο  το  φαρμακερό  βάλτε  το  στην  καρδιά  του,

  να  τρέξει  αίμα  και  νερό  να  λιγωθεί  η  καρδιά  του.

  Σαν  κίνησαν  τρεις  άγιες  και  τρεις  καλές  γυναίκες,

  Η  Μάρθα,  η  Μαγδαληνή  και  του  Λαζάρου  η  μάνα,

  του  Ιακώβ  η  αδελφή  κι  οι  τέσσερις  αντάμα.

  Σαν  πήραν  το  στρατί – στρατί,  στρατί  το  μονοπάτι,

  το  μονοπάτι  τσ’  έβγαλε  μες  του  ληστή  την  πόρτα.

  Βρίσκουν  την  πόρτα  σφαλιστή  και  τα  κλειδιά  παρμένα

  και  τα  πορτοπαράθυρα  σφιχτά  μανταλωμένα.

– Άνοιξε  πόρτα  του  ληστή  και  πόρτα  του  Πιλάτου,                                         

  κι  η  πόρτα  από  το  φόβο  της  ανοίγει  μοναχή  της.

  Κοιτούν  δεξά  κοιτούν  ζερβά,  κανέναν  δε  γνωρίζουν 

  κοιτούν  παραδεξότερα  βλέπουν  τον  Άγιο – Γιάννη.

– Άγιε  μου  Γιάννη  Πρόδρομε  και  βαφτιστή  του  Γιού  μου

  μην  είδες  τον  Υγιόκα  μου  και  συ  το  Δάσκαλό  σου;

– Ποιος  έχει  στόμα  να  στο  ’πει,  γλώσσα  να  σου  μιλήσει,

  ποιος  έχει  χεροπάλαμο  για  να  σου  τον  εδείξει;

  Τον  βλέπεις  ’κείνον  το  γυμνό  τον  παραπονεμένο 

  όπου  φορεί  πουκάμισο  στο  αίμα  βουτηγμένο,

  όπου  φορεί  στην  κεφαλή  αγκάθινο  στεφάνι;

  Εκείνος  είν’ ο  γιόκας  σου  και  μένα  ο  Δάσκαλός  μου.

  Και  σαν  τον  είδε  η  Παναγιά  έπεσε  και  λιγώθη.

  Σταμνί  νερό  της  ρίξανε  κι  ένα  κανάτι  μόσχο,

  και  τρία  το  ροδόσταμο,  για  να  της  έρθει  ο  νους  της.

  Σύντας   της  ήρθε  ο  λογισμός  σύντας  της  ήρθε  ο  νους  της,

  ζητεί  μαχαίρι  να  σφαγεί  για  το  Μονογενή  της,

  ζητεί  γκρεμό  να  γκρεμιστεί  για  το  Μονογενή  της,

  ζητεί  φωτιά  για  να  καεί  για  το  Μονογενή  της.

  Και  ο  Χριστός  απάντησε  απ’  το  Σταυρό  απάνω:

– Μάνα  μη  δείχνεις  τη  σφαγή  σφάζονται  οι  μανάδες,

  Μάνα  μη  δείχνεις  το  γκρεμό  γκρεμίζονται  οι  μανάδες,

  Μάνα  μη  δείχνεις  τη  φωτιά  καίγονται  οι  μανάδες.

  Πέρα  το  Μέγα – Σάββατο  το  μέγα  μεσονύχτι,

  που  θα  λαλήσει  ο  πετεινός  που  θα  σημάνουν  τ’  Άγια,

  τότε  κι  Εγώ  θ’  αναστηθώ  και  συ  χαρά  θα  λάβεις.

  Σημαίνει  ο  Θεός  σημαίνει  η  γη  σημαίνουν  τα  επουράνια 

  σημαίνει  κι  Αγια – Σοφιά  το  μέγα  μοναστήρι

  με  τετρακόσια  σήμαντρα  κι  εξήντα – δυο  καμπάνες,

  κάθε  καμπάνα  και  παπάς  κάθε  παπάς  και  ψάλτης.

  Όποιος  τ’  ακούει  χαίρεται,  κι  όποιος  το  λέει  αγιάζει

  κι  όποιος  το  παραφουγκραστεί  Παράδεισο  θα  λάβει,

  Παράδεισο  και  λίβανο  μέσα  απ’  τον  Άγιο – Τάφο.