Ο μπαμπάς εκπαιδεύει

Κείμενο: Νίκος Τσιφόρος

Ο ίδιος κρατούσε από το χέρι τον υιόν και ο υιός τα νεοαγορασθέντα βιβλία. Όλα δεμένα, χαρτοσημασμένα, με την κλασική δήλωση «παν γνήσιον αντίτυπου φέρει την υπογραφήν…». Ήταν ένα μικρό εορταστικό άνοιγμα της σχολικής περιόδου, που απεφάσισε να το εορτάσει με μια πάστα.

Προσέφερε λοιπόν στον γιο του μια πάστα παραγεμισμένη με κρέμα και πολλές συμβουλές παραγεμισμένες με στοργή.

-Το παν, παιδάκι μου, είναι τα γράμματα. Άμα μάθεις καλά γράμματα, θα γίνεις μια μέρα…

-Δάσκαλος… είπε μπουκωμένος ο μικρός.

-Όχι. Μεγάλος άνθρωπος. Με βλέπεις εμένα; Εγώ, για να μη μάθω γράμματα, δεν κατόρθωσα να κάνω μεγάλα πράγματα στη ζωή μου, απόχτησα όμως πείρα. Ξέρεις τ’ είναι πείρα;

– Ναι, κατάπιε ο μικρός. Θα πει να ξέρεις γιατί δεν έκανες τίποτα στη ζωή σου.

-Πρέπει να είσαι τίμιος, παιδί μου. Τίμιος κι εργατικός. Είδες τον θείο σου τον Κωστή; Όλοι τού βγάζουνε το καπέλο. Κοτζάμ τμηματάρχης!

– Ναι, αλλά ο θείος ο Κωστής δεν έχει λεφτά να πάρει καπέλο, είπ’ ο μικρός.

– Έχει όμως θέση και υπόληψη. Γιατί εργάστηκε. Όσο πιο σκληρά εργαστείς στη ζωή, τόσο περισσότερα θα κερδίσεις.

– Μπα! έκαν’ ο μικρός. Κι οι εργάτες στις οικοδομές σκληρά εργάζονται. Τι κερδίζουνε;

Άρχισε να τον ανησυχεί αυτή η αντιλογία. Φρόντισε να την κατανικήσει με τη στοργή.

– Δεν είναι το ίδιο, παιδί μου. Είναι δουλειές και δουλειές. – Γιατί να μη μάθω τις άλλες; απόρησε ο μικρός. Εκείνες που δεν εργάζεσαι σκληρά και βγάζεις και λεφτά.

– Δεν είναι το ίδιο. Πρέπει να είσαι τίμιος. Ξέρεις τι θα πει «τίμιος»;

-Πώς! καμάρωσ’ ο μικρός. Σαν τον θείο Κωστή. Να δουλεύεις σκληρά και να μην έχεις καπέλο να φορέσεις.

-Όχι. «Τίμιος» θα πει ένας άνθρωπος που δεν κάνει βρόμικα πράγματα.

-Πες μου έναν τέτοιο, είχε περιέργειες ο μικρός.

Έψαξε ματαίως να βρει ένα ζωντανό και πειστικό παράδειγμα. Άδικα. Τότε το γύρισε σε περιφραστικές σοφιστείες.

-Να κρατάς πάντα το λόγο σου. Έστω κι αν πρόκειται να ζημιωθείς.

-Κι αφού θα ’ναι να ζημιωθώ, γιατί να τον δίνω το λόγο μου; είπ’ ο μικρός.

-Μόνο έτσι θα πας μπροστά, κάλυψε την αμηχανία του ο γεννήτωρ. Είδες; Πέρυσι ήσουν αδύνατος στα μαθηματικά. Αλλά εργάστηκες και τα κατάφερες. Κατάλαβες τώρα γιατί σε προβιβάσανε;

-Γιατί αντέγραψα! ομολόγησε θρασύτατα ο μικρός.

Κοκκίνισε από ντροπή ο πατέρας.

-Σουτ! Μη λες τέτοια πράγματα. Να σ’ ακούσει και κανείς! Όταν κάνουνε τέτοια…

-Καλά, ντε! Ξέρω! Δεν τα λένε, είπ’ ο μικρός.

-Εγώ μια φορά σού μιλάω γιατί σ’ αγαπάω. Γι’ αυτό σ’ έφερα εδώ πέρα. Για να μιλήσουμε άντρας μ’ άντρα. Κι εσύ κράτησε απ’ όσα σού προσέφερα, όποιο σ’ άρεσε. Τι σ’ άρεσε περισσότερο;

-Η πάστα, είπε ειλικρινέστατα ο μικρός…

Πηγή: Ο πρώτος Τσιφόρος. Εκδ. Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε. Αθήνα, 2009.