Η ψυχή της Δυτικής Ευρώπης
κείμενο: Titania Matina
Η ψυχή της δυτικής ευρώπης,
ψυχή του κόσμου του “αναπτυγμένου”,
ψυχή της επιστήμης και του ορθολογισμού,
είναι ψυχή που απεικονίζεται σε στρώσεις.
Ορίζεται με την εφαρμογή μοντέλων γεωλογικών ή –μάλλον– αρχαιολογικών.
Γίνεται αντιληπτή χτισμένη σε στοιβάδες:
ευδιάκριτος ο κύριος όγκος της συνείδησης και του εγώ,
όμως με τα σημαίνοντα υπέρ- και τα υπό- του.
Εκεί είναι που οι maîtres της ψυχολογίας του βάθους
αναδιφούν στη σκόνη,
δοκιμάζουν εγκάρσιες τομές,
προσεκτικά με το σκουπάκι αφαιρώντας επικαλύψεις σωρευμένες,
ενδελεχώς αναζητώντας τις αναπόφευκτες στρωματογραφικές διαταραχές,
πού καθιζάνουν και πού αναμοχλεύονται οι εσώτερες τεκτονικές μας πλάκες,
για να ταξινομήσουνε σε αυστηρές ακολουθίες την εμπειρία,
στους πίνακες τους χρονολογικούς,
επιχειρώντας σταθερά προς τα κάτω,
προς ένα όριο απώτατο,
τον κατώτερο τον βάλτο μιας παιδικότητας ζοφερής,
φιμωμένης από απαγορεύσεις, λήθη και απώθηση,
την άμορφη, συγκεχυμένη, ατμίζουσα μάζα του α-συνείδητου,
που είναι –λένε– για το άτομο
το terminus post quem της νοητικής, μνημονικής και συναισθηματικής του λειτουργίας.
Και οι ειδικοί θέλουνε να μας πείσουν
για το ακλόνητο αυτής τους της αναπαράστασης.
Σαν να υπήρχε ετούτη η ψυχή σε στρώσεις από πάντα.
Λες και δεν είναι τούτη η απεικόνιση γεωπολιτικά κι ιστορικά προσδιορισμένη.
Λες και δεν είναι προϊόν
αυτού που κάποιοι το ’πανε
“η οικογένεια, το κράτος και η ατομική ιδιοκτησία”.
Μα, απ’ τον καπιταλισμό και δώθε
κι από μια ηθική αλωμένη από τη βία της χριστιανικής εξομολόγησης – ομολογίας,
μια ηθική οιονεί βικτωριανή,
βγαίνουμε, τελικά, στρωματογραφημένοι.
