Η Φρίλαντ, η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα και το ζήτημα της δημοκρατίας Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Η Κρίστια Φρίλαντ στο βιβλίο της «Πλουτοκράτες» δίνει μεγάλη βαρύτητα σε μια οικονομική μελέτη που δόθηκε στη δημοσιότητα στις αρχές του 2007: «Στις 22 Ιανουαρίου 2007, […]

Η παρουσίαση των υλικών επιθυμιών (φαγητού – ποτού) ως πλέον βλαβερές, δεν πρέπει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ο Αριστοτέλης προτάσσει τον ασκητισμό ή τη στέρηση ως αντίβαρο του υλιστικού πειρασμού. Η φράση «δεν μπορεί να συγκρατήσει καθόλου» είναι καθοριστική. Ο άνθρωπος που δεν έχει καμία αυτοσυγκράτηση είναι ο άνθρωπος που δεν έχει κανένα μέτρο, εκλαμβάνοντας την ευτυχία ως κατανάλωση.

Το να πληρώνει τελικά ο φορολογούμενος τα σπασμένα είναι μια μάλλον συνηθισμένη κατάσταση. Οι άνθρωποι των τραπεζών, οι διαχειριστές των ασφαλιστικών ταμείων κλπ, μπορούν να ποντάρουν τα λεφτά των πελατών τους κι αν κερδίσουν εισπράττουν τα υπέρογκα μπόνους, αν όχι πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Φυσικά, η κατάλληλη ορολογία ευπρεπίζει τις διαδικασίες. Κανείς δεν τζογάρει· όλοι επενδύουν σε τραπεζικά και χρηματιστηριακά προϊόντα, προς όφελος των πελατών πάντα.

Με δυο λόγια, οι δήθεν υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς αγωνίζονται να διεισδύσουν στους κρατικούς πόρους μεταφέροντας τα έξοδα στο κράτος και τα έσοδα σ’ αυτούς. Το τέχνασμα αυτό ονομάζεται ιδιωτικοποίηση: «Η Αγγλία της Θάτσερ ήταν και πάλι εκείνη που άνοιξε το δρόμο με τις πρώτες ιδιωτικοποιήσεις. Στη Βρετανία οι λογαριασμοί νερού εκτοξεύτηκαν μέχρι και 250% πάνω από την τιμή του νερού στις ΗΠΑ, οι τιμές των μετοχών των εταιρειών ύδατος πενταπλασιάστηκαν, και το 1995 το σύστημα κατέρρευσε: σε ορισμένα μέρη της Αγγλίας συλλαμβανόσουν επειδή πότιζες το γκαζόν σου». (σελ. 141 – 142).

Η Ευρώπη, οι σοσιαλιστές και η άκρα δεξιά

Ο Χάμπερμας, η Ευρώπη και η δημοκρατία