«Όσοι γύρ’σαν απ’ το αλβανικό πόλεμο, οι πλειότεροι δεν τα γλίτωσαν τα ποδάρια τ’ς, γιατί είχαν κρυοπαγήματα! Τ’ς ακρωτηρίαζαν οι γιατροί… για να ξεμπλέν’ (ξεμπλέκουν). Ούτε τα μέσα είχαν, αλλά ούτε και χώρο είχαν… Ποιος θα τ’ς γιατροπόρευε…

Ήταν δυο ξαδέρφια, χωριανοί μ’, κι είχαν μια ιταλικιά χειροβομπίδα, τότε που ’μασταν λιανοπαίδια, 15 χρονών, εκεί γύρα. Τ’ βάρ’γαν από ένα λιθάρι, αλλά δεν έσκασε. Κι όταν τ’ν πήρε το ένα το παιδί στα χέρια, τότε έσκασε! Δεν τ’ κόπ’καν δάχ’λα, αλλά απ’ τ’ λάμψη τυφλώθ’κε! Πάν’ τα φωτερά (μάτια)! Τά ’ταν τα μάτια του, αλλά δεν ήγλεπε ντιπ.

Ένας αιώνας πέρασε από τότε που γράφτηκε με αίμα και δάκρυα μία από τις πλέον επώδυνες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Η Μικρά Ασία, κοιτίδα ενός πανάρχαιου πολιτισμού, εγκαταλείφθηκε για πάντα από τους Έλληνες, ενώ χιλιάδες ήταν τα τραγικά θύματα της τουρκικής θηριωδίας που ακολούθησε την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού, ο οποίος είχε μεταβεί στην περιοχή ως ελευθερωτής των υπόδουλων ομοεθνών.

Το νερό ήταν τ’ καθεμιανού, δε μπόρ’γε να πας στον ξένο τον τόπο (εννοεί ιδιοκτησία). Αλλά γένονταν και τ’ άλλο… Άμα ήταν το νερό… αδέσποτο (δηλ. ανάβλυζε σε τοποθεσία που δεν ανήκε σε κανέναν), εκεί ήταν ποιος θα πρόπαγε (προλάβαινε) να βάλει το λάστιχο και να… πιάσει το νερό!

Ήταν ένας… στ’ς 4 μήνες έρθονταν να κουρευτεί. Τζιοπάνος ήταν, είχε πρόβατα πολλά. Κι όργωνε με τ’ άλογα. Κάποτε είχε έρθει με τ’ς αλαιμαριές (περιλαίμια αλόγων) απόξω απ’ το κουρείο! Κι όταν έβγανε το καπέλο… μύρ’ζε ξ’νίλας. Το καπέλο δεν το ‘βγανε ποτέ απ’ το κεφάλι του! Το ‘βγανε τότε π’ θα κουρεύονταν κι όταν κοιμάνταν!».