«… ο άνθρωπος γεννιέται έχοντας ως εφόδιο τις δυνατότητές του για διανοητικές και ηθικές αρετές. Αυτά όμως μπορεί να τα χρησιμοποιήσει κατεξοχήν και για αντίθετους σκοπούς. Γι’ αυτό ο άνθρωπος χωρίς αρετή είναι το πιο ανόσιο και άγριο ζώο και σχετικά με τις σαρκικές και γαστριμαργικές απολαύσεις το χειρότερο απ’ όλα»

Η αριστοτελική ευτυχία τίθεται με τρόπο βαθύτερο κι ως εκ τούτου πιο σταθερό. Το ότι τα σκαμπανεβάσματα της τύχης επηρεάζουν την ανθρώπινη ζωή κρίνεται δεδομένο. Όμως, αυτό ακριβώς είναι και το νόημα που δίνει ο Αριστοτέλης στην αρετή: ο ενάρετος άνθρωπος οφείλει να προστατέψει τις ισορροπίες (ακολουθώντας πάντα το δρόμο της μεσότητας) και στην άκρατη εύνοια και στη συμφορά.

Το φαινόμενο των ανθρώπων, που, ενώ έχουν εξασφαλίσει χρήμα για τις ανάγκες ολόκληρων γενεών, εξακολουθούν και στα βαθιά τους γεράματα να συγκρούονται και να χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα προκειμένου να συσσωρεύσουν κι άλλο, είναι η κενότητα της ύπαρξης, που αντιλαμβάνεται τον πλούτο ως έπαθλο ταυτίζοντάς τον με την κοινωνική καταξίωση. Η πόλη που ανάγει αυτή τη λογική σε κοινωνικό πρότυπο είναι η αποτυχημένη πόλη.

Ο Αριστοτέλης καθιστά σαφές ότι ο τελικός σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η ευτυχία. Ο άνθρωπος υπάρχει για να νιώθει ευτυχισμένος. Κι αυτό μόνο μέσα στο πλαίσιο της πόλης μπορεί να επιτευχθεί. Γι’ αυτό και η πόλη είναι από τη φύση.