Για τον Φομένκο, η καταγεγραμμένη ιστορία δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο παλιά όσο πιστεύουμε. Η αρχαία ιστορία είναι ένα αντίγραφο της μεσαιωνικής. Οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι αξίζουν πολύ λιγότερη προσοχή από όση τους αποδίδεται συνήθως, η δε Παλαιά Διαθήκη γράφτηκε μετά από την Καινή. Η σύγχυση έχει προκύψει επειδή πολλά ιστορικά πρόσωπα είναι αντίγραφα, δηλαδή διπλά και τριπλά αντίγραφα ενός και του ιδίου προσώπου, που έγινε γνωστό με διαφορετικά ονόματα σε διαφορετικές εποχές.

Οι Χαζάροι ήταν ένα από τα νομαδικά φύλα της Κεντρικής Ασίας, που εγκαταστάθηκαν βορείως του Καυκάσου και στις εκβολές του ποταμού Δον και του Βόλγα. Τον 7ο αιώνα θα καταφέρουν να στήσουν ένα εκτεταμένο χανάτο (βασίλειο) που κάλυπτε μία μεγάλη έκταση, από την Κασπία ως τη χερσόνησο της Κριμαίας. Το βασίλειο αυτό, που είχε κομβική θέση στον Δρόμο του Μεταξιού, καταλύθηκε από τους Ρως του Κιέβου το 969 και έκτοτε οι Χαζάροι εξαφανίζονται σταδιακά από την Ιστορία.

Παρά τα προφανή και γνωστά τοις πάσι πλεονεκτήματα αυτά, ο ελληνικός σιδηρόδρομος φυτοζωεί. Η σύγκριση, δε, με την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι απογοητευτική. Δεν είναι οικονομικό το ζήτημα, αλλά ζήτημα προτεραιοτήτων της Πολιτείας.

Το δίλημμα για τον Ερντογάν εν προκειμένω είναι σημαντικό και απορρέει από μία βασική παραδοχή: το γεγονός ότι η πολυδιαφημισμένη αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας, όσες επιτυχίες κι αν έχει (και έχει πολλές), δεν μπορεί ακόμη να του προσφέρει την απαραίτητη τεχνολογική αυτάρκεια που θα του επιτρέψει να λειτουργήσει ως ανεξάρτητη περιφερειακή μεγάλη δύναμη.

Η αθηναϊκή ολιγαρχία, οι οπαδοί της «μικράς πλην τίμιας Ελλάδας» ήταν εξ αρχής αντίθετοι με τη μικρασιατική προοπτική του ελληνικού κράτους, ακόμη και πριν τον Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία Μεγάλη Ελλάδα θα μετατόπιζε υποχρεωτικά το κέντρο βάρους του ελληνικού κράτους στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, στη Σμύρνη και, ακολούθως, την Κωνσταντινούπολη. Σε ένα τέτοιο κράτος, οι διάφοροι σπιθαμιαίοι μικροκομματάρχες και παραγοντίσκοι δεν είχαν μέλλον.

Στην Ουκρανία βλέπουμε καθαρά το πρόσωπο του σύγχρονου πολέμου, ο οποίος, προς έκπληξη πολλών, δεν έχει αλλάξει και πολύ: Ο πόλεμος διαρκεί πολύ, προκαλεί τεράστιες καταστροφές και απαιτεί την κινητοποίηση  ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν διεξάγεται από μακριά, «με κουμπιά», αλλά εκ του σύνεγγυς, με αιματηρές μάχες, χαρακώματα και πυροβόλα να ισοπεδώνουν ολόκληρες πόλεις.

Ένα πρώτο βήμα, που θα αποδείξει το πραγματικό επίπεδο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, είναι η αποδέσμευση για τη χώρα μας προηγμένων πυραύλων για τα μαχητικά της. Τα αμερικανικά αεροσκάφη της Πολεμικής μας Αεροπορίας εξακολουθούν μέχρι σήμερα να στερούνται πυραύλων αντίστοιχων των Μέτεορ (αέρος-αέρος), Εξοσέτ (αντιπλοϊκών) και Σκαλπ (τύπου κρουζ), που διαθέτουν τα γαλλικής κατασκευής Μιράζ και Ραφάλ.

Το παρήγορο είναι ότι η ελληνική κοινωνία φαίνεται έτοιμη να επωμιστεί το κόστος υπεράσπισης της ελευθερίας της. Η αναγγελία εξοπλιστικών προγραμμάτων (και δη στην «πρωτεύουσα της παροχολογίας» Θεσσαλονίκη) δεν οδήγησε σε γκρίνιες και αντιδράσεις, όπως θα ήθελαν, ίσως, οι οπαδοί του κατευνασμού. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και είναι έτοιμη να συμβάλει στην αντιμετώπισή του. Οπότε, δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Η ελληνοτουρκική κρίση, που ξεκίνησε τον Μάρτιο στον Έβρο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα ανοιχτά του Καστελόριζου, κατέρριψε μία σειρά από μύθους που καλλιεργούνται συστηματικά στην Ελλάδα, προκειμένου να δικαιολογήσουν την επιλογή των ελληνικών ελίτ να επενδύουν διαχρονικά στη στρατηγική του κατευνασμού έναντι της τουρκικής απειλής.

Τι τον θέλουμε τον στρατό; Η διατήρηση ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων δεν είναι αυτοσκοπός. Οι εξοπλισμοί οφείλουν να ανταποκρίνονται στις αμυντικές ανάγκες της χώρας, αφού, όμως, οι ανάγκες αυτές έχουν προσδιοριστεί. Πρέπει, λοιπόν, σαν λαός, να αποφασίσουμε τι είμαστε διατεθειμένοι να υπερασπιστούμε.