Ώ Κίρκη, πως ζητάς εγώ να σου φερθώ με γλύκα, / που χοίρους στα παλάτια σου τους φίλους μου έχεις κάμει, / κι εμένα εδώ κρατώντας με πονηρευτά καλείς με / στο θάλαμό σου, τάχα εκεί μαζί σου να πλαγιάσω, / κι έτσι, σα γυμνωθώ, αντρειά και δύναμη μου πάρης;

Τροία: μύθος και πραγματικότητα Γράφει ο Σπύρος Μοσκόβου* Οποιος αυτές τις ημέρες βγαίνει από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Στουτγάρδης μπαίνει χωρίς να το θέλει στη σκιά ενός θεόρατου Δούρειου Ίππου που ορθώνεται μπροστά από το διπλανό φόρουμ της κρατικής τράπεζας […]

Ιστορία των ομηρικών επών

Για τον απλοϊκό αναγνώστη υπάρχει και ένας άλλος κίντυνος: Το έντυπο, σαν έντυπο και μόνο, και ας λέει ανυπόστατα πράγματα, ασκεί πάνω του μια πειστικότητα, που κανείς δεν τη φαντάζεται: Αφού τα λέει το βιβλίο, πώς να μην είναι αληθινά; Αν μάλιστα προσθέσει κανείς τη δημοσιογραφική προβολή, τους χτυπητούς τίτλους και τη μαγεία που περιβάλλει κάθε παραδοξολογία, τότε θα καταλάβουμε πόσον αγώνα έχει να κάνει στο σχο­λείο ο φιλόλογος, για να κρατήσει την τάξη του μακριά από όλη αυτή την ψευτοφιλολογία.

Η Ιλιάδα -Μεταφρασμένη από τον Αλέξανδρο Πάλλη

Τη μετάφραση της Ιλιάδας τελείωσε ο Πάλλης το 1901 και την εξέδωσε το 1905. Βασισμένη στις φιλολογικές απόψεις της εποχής σχετικά με τα παραδομένα έργα του Ομήρου, η μετάφραση αυτή με την απουσία χιλιάδων στίχων πολύ απέχει από το να χαρακτηριστεί πρότυπη.

Η πρώιμη ελληνική αρχαιότητα δεν γνώριζε τη λέξη μαγεία κι ούτε στεκόταν απορριπτικά, ή έστω απαξιωτικά, απέναντι στις αντίστοιχες τελετουργίες. Χρησιμοποιούσε εντελώς διαφορετικούς –και ακριβέστερους – όρους για να αποδώσει ενδιαφέροντα ή πρακτικές, που είχαν ρίζες στην κοινοτική παράδοση και δίνουν την εντύπωση ότι εντάσσονταν σε ενιαίο ιεροπρακτικό όλον.

Ο Τζαίημς Τζόυς, η πραγματικότητα και τα ομηρικά έπη Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Το βιβλίο του Τζόυς «Οδυσσέας» πρωτοεκδόθηκε το Φεβρουάριο του 1922. Εξαιρετικά ογκώδες μυθιστόρημα (ο όγκος του αποθαρρύνει τον αναγνώστη) με πυκνό, ποιητικό και σε πολλά σημεία δυσνόητο […]