«Κι ακόμα είδα το Σίσυφο φριχτά βασανισμένο· / κοτρώνα αυτός θεόρατη και με τα δυο βαστούσε, / και στυλωμένος έσπρωχνε, με πόδια και με χέρια, / την πέτρα απάνω στο βουνό· κι ότι έκανε να φτάσει, / και να περάσει απ’ την κορφή, τον έπαιρνε το βάρος / και προς τον κάμπο ανήλεη κατρακυλούσε η πέτρα. / Κι αυτός πάλι έσπρωχνε βαριά, και το κορμί του ο ίδρος / περέχυνε, και σκέπαζε την κεφαλή του η σκόνη.»

«Κακομηνήτη, πρόσχαρο ποτές δε μούπες λόγο! / Πάντα αγαπάει δυσάρεστα να προφητεύει ο νους σου, / κι ένα καλό μήτ έκανες, μήτ’ είπες στη ζωή σου. / Τώρα στ’ ασκέρι πάλι ομπρός λαλείς και προφητεύεις / πως τάχα τόσες συφορές για αυτό τους στέλνει ο Φοίβος, / τι εγώ στην πλούσια ξαγορά δεν έστερξα της κόρης, / που κάλλια αυτή τον πύργο μου να μου στολίζει θέλω.»

Κύκλωπα, αν άνθρωπος θνητός κανένας σε ρωτήξη / πως έτυχε το μάτι σου κακοτυφλιά να πάθη, / τό ‘χει τυφλώσει να τους πης ο κουρσευτής Δυσσέας, / του Λαέρτη ο γιός, που βρίσκεται στο Θιάκι η κατοικιά του.

Αλλοίς μου, και σε τί λογής ανθρώπων να ήρθα χώρα; / να ‘ναι άραγες ασύστατοι κι αδικοπράχτες κι άγριοι, / ή να ‘χουνε φιλοξενιά και θεοφοβιά στο νου τους; / Σάν κοριτσιών ψιλή φωνή στ’ αυτιά μου να βουΐζη, / σα νύφες, που έχουν κατοικιά ψηλά στα κορφοβούνια…

…αφού κανένας το θεϊκό Οδυσσέα δε θυμάται / μες στο λαό που σα γονιός με αγάπη κυβερνούσε. / Πάς σε νησί αυτός κοίτεται και δέρνεται από πόνους, / στης θέαινας της Καλυψώς, που με το ζόρι εκείθε / κρατάει τον, και δε δύνεται να δή γλυκειά πατρίδα•

«… αν δίνει κανείς στον άλλον μεγαλύτερο μερίδιο από ό,τι στον εαυτό του και αυτό το κάνει εν γνώσει του και με τη θέλησή του, αυτός αδικεί ο ίδιος τον εαυτό του, και αυτό το κάνουν, ως γνωστόν, οι μετρημένοι άνθρωποι· γιατί ο καλός και σωστός άνθρωπος έχει την τάση να κρατάει για τον εαυτό του τα λιγότερα»

Η μεγαλοπρέπεια, δηλαδή, έχει να κάνει με δαπάνες υψηλού κόστους που αφορούν το σύνολο της πόλης. Η θρησκευτική λατρεία, η χρηματοδότηση τριηρών, η χορηγία καλλιτεχνικών έργων κλπ, σχετίζονται με το κοινό όφελος και αυτός που αναλαμβάνει τέτοια έξοδα έχει επίγνωση του χρηματικού μεγέθους που θα ξοδευτεί.

Τροία: μύθος και πραγματικότητα Γράφει ο Σπύρος Μοσκόβου* Οποιος αυτές τις ημέρες βγαίνει από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Στουτγάρδης μπαίνει χωρίς να το θέλει στη σκιά ενός θεόρατου Δούρειου Ίππου που ορθώνεται μπροστά από το διπλανό φόρουμ της κρατικής τράπεζας […]

Ιστορία των ομηρικών επών

Η σεισάχθεια, λοιπόν, ήταν ίσως η σπουδαιότερη από τις νομοθετικές διατάξεις του Σόλωνα, όχι μόνο λόγω της επιείκειας και της δημόσιας τάξης που εξασφάλισε, αλλά γιατί, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω, με αυτή τη διάταξη τέθηκαν οι βάσεις όλης της μελλοντικής ελευθερίας και της δύναμης της Αθήνας.