«Θα κληροδοτήσουμε τον πόλεμο στα παιδιά μας…».

Φυσικά, ο Πελοπίδας τόνισε και τα στρατιωτικά επιτεύγματα της Θήβας – κυρίως στα Λεύκτρα – που την έκαναν πρώτη δύναμη. Δεν παρέλειψε ούτε την τελευταία συντριβή των «συμμάχων» Αργείων και Αρκάδων, που ασφαλώς οφειλόταν στο ότι απείχαν από τη μάχη οι Θηβαίοι. Ο Πέρσης βασιλιάς δεν μπορούσε να κρύψει την εύνοιά του για τον Πελοπίδα.

Όμως και η Αθήνα δεν κέρδισε λίγα. Απεγκλωβίστηκε από την ήττα του πελοποννησιακού αποκτώντας ανεξαρτησία και επανακτώντας τα τείχη της. Και πέρα απ’ αυτό, ήταν η μόνη πόλη που διατήρησε κυριαρχία και μάλιστα σε τρία νησιά. Θα έλεγε κανείς ότι η Αθήνα ήταν η μεγάλη κερδισμένη στην Ανταλκίδειο Ειρήνη. Η συμφωνία για ανεξαρτησία δεν είναι τίποτε άλλο από την παραδοχή της επαναφοράς των ισορροπιών. Οι εξελίξεις αυτές δεν ευνοούν αυτόν που είχε την ισχύ, αλλά αυτόν που βρισκόταν σε μειονεκτική θέση.

Οι Σπαρτιάτες λοιπόν θα μετατρέψουν τους ντόπιους κατοίκους σε περίοικους, που θα έχουν αυτονομία στην εσωτερική τους ζωή, αλλά θα είναι υποχρεωμένοι να κατασκευάζουν τα όπλα τους και να τους ακολουθούν στρατιωτικά, ενώ, όσοι δεν συνεισέφεραν με αυτούς τους τρόπους, έδιναν έναν ελάχιστο φόρο. Πάντως οι σχέσεις των περιοίκων με τους Σπαρτιάτες ήταν φιλικές.

Ο σπαρτιατικός επεκτατισμός δε λειτουργεί όπως εκείνος της Αθήνας. Ούτε φορολογεί ούτε στέλνει το χρήμα στην πόλη. Το αξιοποιεί επιτόπου για τις ανάγκες του στρατού. Εξάλλου, και η κουλτούρα των Σπαρτιατών δεν αφορούσε τη συσσώρευση του χρήματος. Δεν έγιναν ποτέ θεαματικά έργα τέχνης στη Σπάρτη, που να επιδεικνύουν τη δύναμη και τον πλούτο. Όμως, δεν παύουν να εξυπηρετούνται τα σπαρτιατικά συμφέροντα, που πλέον ανοίγονται ξεκάθαρα στην Ασία.

Ο Αριστοτέλης επέκρινε τον σπαρτιατικό νόμο που επέτρεπε στις γυναίκες, σε αντίθεση με τους άνδρες, να ζουν άσωτα και με πολυτέλεια. Από τις μαρτυρίες συμπεραίνουμε ότι οι γυναίκες δε χρειαζόταν να ασκούνται ύστερα από τη γέννηση παιδιών ή αφού πέρασαν την ηλικία που μπορούσαν να τεκνοποιήσουν.

Το βέβαιο είναι ότι ο Αριστοτέλης στο δεύτερο βιβλίο των «Πολιτικών» του (τα «Πολιτικά τα ολοκληρώνει μετά το 335 π. Χ.) εκφράζει ξεκάθαρες επιφυλάξεις ως προς την αξιοπιστία των δύο αυτών βασιλιάδων: «Αλλά βεβαίως θα ήταν καλύτερα, κάθε βασιλιάς να εκλέγεται με βάση τον τρόπο της ζωής του, και όχι όπως γίνεται τώρα.

Ο εμφύλιος πόλεμος στην Κέρκυρα είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί ως γεγονός ξεκομμένο από τον υπόλοιπο αρχαιοελληνικό κόσμο. Κι αυτό γιατί η διαμάχη της Κέρκυρας με την Κόρινθο στάθηκε η απαρχή του πελοποννησιακού πολέμου.

Οι παράπλευρες αφηγήσεις του Θουκυδίδη: περίπτωση Παυσανίας Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Για την περίπτωση του Παυσανία ο Θουκυδίδης δεν διατηρεί ούτε την ελάχιστη επιφύλαξη. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παυσανίας μήδισε κι ότι ήρθε σε μυστικές συνεννοήσεις με τον Πέρση βασιλιά, […]