«Κι ακόμα είδα το Σίσυφο φριχτά βασανισμένο· / κοτρώνα αυτός θεόρατη και με τα δυο βαστούσε, / και στυλωμένος έσπρωχνε, με πόδια και με χέρια, / την πέτρα απάνω στο βουνό· κι ότι έκανε να φτάσει, / και να περάσει απ’ την κορφή, τον έπαιρνε το βάρος / και προς τον κάμπο ανήλεη κατρακυλούσε η πέτρα. / Κι αυτός πάλι έσπρωχνε βαριά, και το κορμί του ο ίδρος / περέχυνε, και σκέπαζε την κεφαλή του η σκόνη.»

«Έλα, καμάρι των Αχαιών, πολύμνητε Οδυσσέα, / το πλοίο σου κράτα, τη γλυκειά φωνή μας για ν’ ακούσης, / Δεν πέρασε απ’ εδώ κανείς με μελανό καράβι, / χωρίς ν’ ακούση από κοντά το γλυκολάλημά μας, / παρά μισεύει χαίροντας που έμαθε κι άλλα ακόμα, / τι ξέρουμε όσα τράβηξαν μες στην πλατειά Τρωάδα / και Τρωαδίτες κι Αχαιοί, καθώς οι θεοί τα ορίσαν.»

«Περίλαμπρε Οδυσσέα, / το θάνατο μη μου ζητάς με λόγια να γλυκάνης. / Κάλλιο στη γης να βρίσκομουν, κι ας δούλευα σε ανθρώπου /μικρού, με δίχως βιός πολύ, παρά στον Άδη να είμαι, / και βασιλέας να λέγουμαι των πεθαμένων όλων.»