Οι Σπαρτιάτες λοιπόν θα μετατρέψουν τους ντόπιους κατοίκους σε περίοικους, που θα έχουν αυτονομία στην εσωτερική τους ζωή, αλλά θα είναι υποχρεωμένοι να κατασκευάζουν τα όπλα τους και να τους ακολουθούν στρατιωτικά, ενώ, όσοι δεν συνεισέφεραν με αυτούς τους τρόπους, έδιναν έναν ελάχιστο φόρο. Πάντως οι σχέσεις των περιοίκων με τους Σπαρτιάτες ήταν φιλικές.

Δεν ήταν δειλός, αλλά τον ενδιέφερε ο πόλεμος εναντίον των μονομάχων και των θηρίων στην αρένα. Κάθε πρωί σηκωνόταν και σκότωνε μια τίγρη στην αρένα! Οι διοικητές της Ανατολής δεν προλάβαιναν να του τις στέλνουν (όπως διαπιστώνετε η περιβαλλοντική συνείδηση ήταν κάτι άγνωστο τότε)! Παίχτης, πότης με έναν σεράι από εκατοντάδες κορίτσια και αγόρια, ανάλογα με τις ορέξεις του, είχε μεγάλη όμως αδυναμία σε μια χριστιανή, τη Μαρτία, που ήταν και ερωμένη του και αυτό τους έσωσε από κάποιον πιθανό διωγμό.

Στο στενό της Σελλασίας, στα βόρεια της Λακωνίας, τα άψυχα κορμιά των γενναίων της επανάστασης σκέπασαν το έδαφος. Θριαμβευτής ο παλιάτσος της ξεπεσμένης δουλοκτητικής αριστοκρατίας Άρατος. Η ιστορία καταγράφει το τέλος του κλασσικού κόσμου με τους νεκρούς της Σελλασίας. Πέθαναν υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα του πολιτικού ανθρώπου στο πνεύμα μιας κοινωνικής επανάστασης που θα έσωζε τον τραγικό άνθρωπο, τον δημιουργό του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού.

Ο Κλεομένης, νύκτα και χωρίς να γίνει αντιληπτός, φτάνει έξω απ’ το Άργος με τον στρατό του. Οι Αργείοι τρομοκρατήθηκαν και, αδιαφορώντας για το συμβούλιο των Αχαιών που βρισκόταν στην πόλη τους, με επικεφαλής τον Αριστόμαχο, τον παλιό τύραννο, που είχε περάσει το Άργος στη Συμπολιτεία και κάποτε ήθελε να πολεμήσει τον Κλεομένη, παραδίδουν την πόλη μαζί με είκοσι ομήρους και δέχονται σπαρτιατική φρουρά. Αμέσως ο Φλιούντας, οι Κλεωνές, η Τροιζήνα και άλλες μικρότερες αργολικές πόλεις προσχωρούν στον Κλεομένη.

Κλεομένης Γ΄ της Σπάρτης: Ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας Μέρος 1ο : Η επανάσταση του Κλεομένη Γ΄  Μέρος 2ο : Η κυριαρχία του Κλεομένη Γ΄ και η κάθοδος των Μακεδόνων Μέρος 3ο : Η πτώση του Κλεομένη Γ΄  Γράφει ο Χρήστος […]

Ο κλασσικός κόσμος του Αιγαίου θα βγαίνει περισσότερο αποδυναμωμένος, αλλοτριωμένος, υποταγμένος στη θέληση ισχυρών ηγεμόνων. Η δημιουργία της Αχαϊκής Συμπολιτείας θα προωθεί τα συμφέροντα των Πτολεμαίων εναντίον των Μακεδόνων. Τα ανώτερα στρώματα των πόλεων, η αριστοκρατία θα προσεταιριστούν τους ηγεμόνες σαν αδέσποτα, κερδίζοντας ενίοτε και κάποιο κόκαλο και όλοι μαζί θα απομυζούν και θα στραγγαλίζουν εκατομμύρια φτωχών ελεύθερων(;) αλλά και δούλων.

Το όνομα Μακεδνός απ’ την κατάληξή του φαίνεται ένα ουσιαστικοποιηθέν επίθετο ως προς το ουσιαστικό Μακεδνών. Το όνομα Μακεδόνες πρέπει να υπήρχε σαν ιδιαίτερο λαπιθικό όνομα, προτού βγουν οι Μακεδόνες στην Άνω Μακεδονία. Από τους Μακεδόνες δόθηκε και στους Δωριείς, επειδή ήρθαν σε συνάφεια στην Εστιαιώτιδα. Άρα, πρώτα υπήρξε το όνομα Μακεδών και μετά προήλθε το όνομα Μακεδονία, που δεν είναι μόνο όρος γεωγραφικός.

Η Θεοδώρα χρησιμοποίησε την απεριόριστη επιρροή της στον αυτοκράτορα, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της Στάσης του Νίκα, αλλά καθ’ όλη τη ζωή της ως Αυγούστα. Ήταν δραστήρια σε όλες τις υποθέσεις του κράτους. Ο Ιουστινιανός την συμβουλευόταν και αυτή έβαλε το χέρι της παντού, στη διοίκηση, στην πολιτική, στη διπλωματία και στην Εκκλησία. Και αν ποτέ ήταν επιζήμια, σίγουρα είχε σωστή αντίληψη των συμφερόντων του κράτους. Φιλόδοξη και πανούργα, απαίτησε να έχει στο κάθε πράγμα την τελευταία λέξη.

Ο Αριστοτέλης επέκρινε τον σπαρτιατικό νόμο που επέτρεπε στις γυναίκες, σε αντίθεση με τους άνδρες, να ζουν άσωτα και με πολυτέλεια. Από τις μαρτυρίες συμπεραίνουμε ότι οι γυναίκες δε χρειαζόταν να ασκούνται ύστερα από τη γέννηση παιδιών ή αφού πέρασαν την ηλικία που μπορούσαν να τεκνοποιήσουν.

Εν κατακλείδι, η θρησκευτική πολιτική του Ιουστινιανού έβαλε την ταφόπλακα στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Ο Μεσαίωνας και ό,τι αυτός πρέσβευε, σκοταδισμός, απολυταρχία, δογματική κυριαρχία του χριστιανισμού, πολιτιστική και πνευματική εκμηδένιση, έκανε την εμφάνισή του. Ο αρχαίος πολιτισμός με την προοδευτικότητά του, παρ’ όλες τις αντινομίες του, εγκατέλειψε προς το παρόν τον μεσογειακό χώρο. Θα τον ανακαλύπταμε και πάλι αρκετούς αιώνες αργότερα.