Όποιος καταφθάνει στην Αττική αλλάζει χαρακτήρα. Στην κωμόπολη ή στο χωριό, όπου τα μάτια είναι λίγα, ο πολίτης ζει παρακολουθούμενος· αντίθετα, στην πόλη, όπου τα μάτια είναι εκατομμύρια, κανείς δε σε βλέπει.

«To ημερολόγιο ενός κλέφτη» είναι ίσως το δημοφιλέστερο βιβλίο του Ζαν Ζενέ. Έχοντας καθαρά αυτοβιογραφικό περιεχόμενο διεισδύει στον άγνωστο, εγκληματικό, διαστροφικό, άγριο και απάνθρωπα αποξενωμένο υπόκοσμο, δίνοντας σάρκα και οστά στην αποκτήνωση που αποκτά χειροπιαστή υπόσταση αμετανόητου χαρακτήρα.

Κανείς πρέπει να μιλά ανοιχτά με τους άλλους ώστε να αποκαλύπτει τις σκέψεις του μέσα από το πρόσωπό του, που δείχνει την ανησυχία που κρύβει η καρδιά του. Μια λέξη που λέγεται με πειθώ, με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς κανένα δισταγμό, ενώ κοιτάς τον άλλον μέσα στα μάτια σημαίνει πολλά περισσότερα από ότι πολλές σελίδες από ένα βιβλίο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διαπίστωση του Αλμπέρ Καμύ «Πρέπει να φανταστούμε το Σίσυφο ευτυχισμένο» είναι, τουλάχιστον εξ’ αρχής, εντελώς παράλογη. Ο Σίσυφος είναι ο μυθολογικός ήρωας που καταδικάστηκε από το Δία να κουβαλά ένα τεράστιο βράχο στην ανηφόρα. Μετά το πέρας αυτής της διαδικασίας ο βράχος ξανακυλούσε στην εκκίνηση κι ο Σίσυφος έπρεπε να ξεκινήσει απ’ την αρχή.