Φυσικά, ο Πελοπίδας τόνισε και τα στρατιωτικά επιτεύγματα της Θήβας – κυρίως στα Λεύκτρα – που την έκαναν πρώτη δύναμη. Δεν παρέλειψε ούτε την τελευταία συντριβή των «συμμάχων» Αργείων και Αρκάδων, που ασφαλώς οφειλόταν στο ότι απείχαν από τη μάχη οι Θηβαίοι. Ο Πέρσης βασιλιάς δεν μπορούσε να κρύψει την εύνοιά του για τον Πελοπίδα.

Το σπαρτιατικό σύστημα ήταν καθαρά στρατοκρατούμενο. Δεν είναι, όμως, τυχαίο που επιλέχθηκε αυτή η ζωή. Αν ο κόσμος χωρίζεται σε ισχυρούς και ανίσχυρους, καλύτερα να είσαι με τους ισχυρούς. Και ισχυρός είναι αυτός που υπερτερεί στρατιωτικά.

Από τη μεριά τους οι Θηβαίοι ζήτησαν από τους Αθηναίους να στείλουν στρατό στα παράλια της Πελοποννήσου, μεταφέροντας το μέτωπο εκεί. Με τον τρόπο αυτό θα πίεζαν περισσότερο τη Σπάρτη και θα απέτρεπαν τις εκστρατείες προς την περιοχή τους: «Οι Αθηναίοι, αγανακτισμένοι με τους Λακεδαιμονίους για την υπόθεση του Σφοδρία, προθυμοποιήθηκαν να επανδρώσουν εξήντα πλοία και να τα στείλουν γύρω στην Πελοπόννησο, εκλέγοντας ναύαρχό τους τον Τιμόθεο»

Μετά από μια μέρα βρισκόταν ήδη στα σύνορα της Βοιωτίας. Εκεί έμαθε τη δυσάρεστη είδηση της συντριβής του σπαρτιατικού στόλου στην Κνίδο και το θάνατο του Πείσανδρου από τις δυνάμεις των Φοινικικών και ελληνικών πλοίων, που ηγούνταν ο Φαρνάβαζος και ο Κόνων αντίστοιχα, ο οποίος είχε περάσει στην υπηρεσία των Περσών. (Ο Ρόδης Ρούφος σημειώνει ότι τα πλοία λέγονταν «ελληνικά» όχι γιατί εξυπηρετούσαν ελληνικά συμφέροντα, αλλά γιατί ήταν επανδρωμένα με πληρώματα Ελλήνων μισθοφόρων).

Ο σπαρτιατικός επεκτατισμός δε λειτουργεί όπως εκείνος της Αθήνας. Ούτε φορολογεί ούτε στέλνει το χρήμα στην πόλη. Το αξιοποιεί επιτόπου για τις ανάγκες του στρατού. Εξάλλου, και η κουλτούρα των Σπαρτιατών δεν αφορούσε τη συσσώρευση του χρήματος. Δεν έγιναν ποτέ θεαματικά έργα τέχνης στη Σπάρτη, που να επιδεικνύουν τη δύναμη και τον πλούτο. Όμως, δεν παύουν να εξυπηρετούνται τα σπαρτιατικά συμφέροντα, που πλέον ανοίγονται ξεκάθαρα στην Ασία.

Εξάλλου, ο προδότης είναι πιο μισητός απ’ τον εχθρό: «Κι όσο πιο δύσκολο είναι να φυλαχτεί κανείς από την κρυφή επιβουλή παρά από τη φανερή, τόσο φοβερότερη είναι η προδοσία από τον ανοιχτό πόλεμο· είναι και πιο μισητή, αφού οι άνθρωποι και συνθήκες κάνουν με τους εχθρούς τους και ξανά τους εμπιστεύονται, ενώ όταν ανακαλύψουν κάποιον να προδίδει, κανένας δεν κάνει ποτέ πια συμφωνία μαζί του, ούτε του ‘χει κατόπιν εμπιστοσύνη». (2,3,29). Είναι φανερό ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία εμπιστοσύνη από δω και μπρος στο Θηραμένη.

Ο Θηραμένης επικαλείται και πάλι το δημοκρατικό του προσωπείο. Κόπτεται για αξιοκρατία και αγωνιά μην τυχόν και βρεθούν αναξιόπιστοι σε θέσεις εξουσίας. Σαν να μην ήταν αυτός που έμεινε για μήνες στο Λύσανδρο αφήνοντας τους συμπολίτες του να λιμοκτονήσουν την περίοδο της πολιορκίας. Σαν να μην πρωταγωνίστησε στη ντροπιαστική δίκη και την εκτέλεση των στρατηγών, τότε που εγκαταλείφθηκαν οι ναυαγοί με δική του ευθύνη. Σαν να μη γνώριζε το χαρακτήρα και τις πεποιθήσεις του Κριτία, ο οποίος είχε εξοριστεί στο παρελθόν από τους δημοκρατικούς. Το ενδιαφέρον του για το ήθος των κυβερνώντων δεν μπορεί να πείσει.