Σίγουρα η υπογεννητικότητα συνδέεται με το γεγονός ότι οι Έλληνες σήμερα αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια πολύ αργότερα από τους Γάλλους για παράδειγμα, στα 35-45. Σε αυτήν την ηλικιακή κατηγορία, το πιο πιθανόν (βιολογικά, από την σκοπιά του τρόπου ζωής, της διαθεσιμότητας και των αντοχών) είναι να κάνει κανείς μόνον ένα παιδί. Με αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία εισέρχεται στα δημογραφικά της ελλειμματικής υποκατάστασης των γενεών, κι έτσι μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο γήρανσης και συρρίκνωσης. 

Με την έλξη, τη λατρεία των πραγμάτων και τη σκλαβιά τους όλοι βρίσκουμε τον μπελά μας. Εκ παραδόσεως, όλα τα οχληρά κουσούρια τα ανακαλύπτουμε πρώτα στους γύρω μας. Τι έχει πάθει ο Μάκης με το αυτοκίνητό του και το προσέχει σαν νεογέννητο;

«Δημοκρατικού τύπου συνύπαρξη και συνάφεια υπάρχει κατά κύριο λόγο στα σπιτικά που δεν έχουν αφεντικό (γιατί εδώ όλοι βρίσκονται σε κατάσταση ισότητας)· το ίδιο και στα σπιτικά στα οποία ο άρχοντας είναι αδύναμος και, έτσι, ο καθένας κάνει ό,τι του αρέσει»

«Η φιλία των παιδιών προς τους γονείς, και των ανθρώπων προς τους θεούς, είναι φιλία προς κάτι καλό και ανώτερο· οι γονείς, πράγματι, τους έχουν κάνει πολύ μεγάλες ευεργεσίες, αφού αυτοί τους έδωσαν τη ζωή, την τροφή και, στη συνέχεια, την ανατροφή τους»

Το ότι η εργατικότητα αποτελεί προσόν δε χρειάζεται συζήτηση. Με τη δουλειά προκόβει κανείς. Ο εργατικός άνθρωπος πάει μπροστά. Προσφέρει. Είναι χρήσιμος. Παραγωγικός. Κι ως εκ τούτου ευυπόληπτος. Άξιος σεβασμού. Αντιθέτως ο τεμπέλης είναι άχρηστος. Παρασιτικός. Δε χαίρει εκτιμήσεως. Αλίμονο στην οικογένεια που φέρει έναν τεμπέλη στους κόλπους της.