Λένε Μεγάλη Ιδέα τη φαντασία και την ελπίδα πως θα αναστηθεί μια μέρα το Βυζαντινό κράτος με πρωτεύουσα την Πόλη; Ίσως! Αλλά Μεγάλη Ιδέα δεν είναι ότι μόνη η Θράκη, όση απομένει στην Τουρκιά, είχει μαζί με την Πόλη σχεδόν ένα εκατομμύριο Έλληνες. Αυτά είναι αριθμοί. Τι θέλουν οι Έλληνες αυτοί, δεν ξέρω.

Αν το ζήτημα είχε μπει με τούτον εδώ τον τρόπο – απελευθέρωση των σκλαβωμένων αδερφιών μας -ποιος μπορούσε τάχα νάχει αντίρρηση; Καθήκον υπέρτατο στεκόταν το μικρό κράτος, που στήσαμε με τόσες θυσίες, να ετοιμαστεί για μια τέτοια αποστολή. Κάθε αντίθετη θέση θάτανε άρνηση όλων των ιδανικών που εκπροσωπούσε η Επανάσταση του Εικοσιένα.

Τα κόμματα απέκτησαν σταδιακά ένα μερίδιο ουσιαστικής πολιτικής δύναμης με τη μεταβολή του καθεστώτος πρώτα σε συνταγματική μοναρχία υπό τον Όθωνα το 1843, ύστερα σε κοινοβουλευτική δημοκρατία υπό τον Γεώργιο Α’ το 1864. Από εκεί κι έπειτα η θεσμοθετημένη κυριαρχία δεν κρυβόταν πια κάτω από το στέμμα, είχε μοιραστεί στα χέρια του λαού.

Καπετάνιοι της Ρούμελης και της βορείου Ελλάδος, προσκείμενοι στον Κωλέττη, διενεργούσαν επιδρομές στις τουρκοκρατούμενες τότε ακόμη Θεσσαλία και Ήπειρο, στις οποίες χρησιμοποιούσαν εθελοντές κάθε προελεύσεως, μεταξύ των οποίων και πολλούς ληστές, προσκειμένους στους καπετάνιους.

Ο πρώτος κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός της Ελλάδας υπήρξε ο Ιωάννης Κωλέττης, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 6 Αυγούστου 1844. Έχοντας επικρατήσει στις αιματηρές εκλογές του 1844, με την συνδρομή του Ανδρέα Μεταξά ηγέτη του ρωσικού κόμματος, θα μείνει στην εξουσία μέχρι τον θάνατο του, τον Αύγουστο του 1847.

Από εδώ και στο εξής η Πόλη θα είναι η μόνη έγνοια και φροντίδα του βυζαντινού κόσμου. Αυτή η κωνσταντινοπολίτικη αναφορά, η μυστική σχεδόν πόλωση για την Πόλη, βρίσκεται ακριβώς στο επίκεντρο της νεοελληνικής Μεγάλης Ιδέας, με όλα τα επακόλουθα και τις επιπτώσεις [π.χ. τον θρύλο του Μαρμαρωμένου βασιλιά].