Ο Μακρυγιάννης γράφει για τον Ιωάννη Καποδίστρια Κι᾿ αὐτὸ τὸ σκολεῖον θὰ φάγη τὴν λευτερία μας· κι᾿ αὐτείνη τὴν λευτερίαν, Κυβερνήτη μου, δὲν τὴν ηὕραμεν εἰς τὸ σοκάκι καὶ δὲν θὰ μποῦμεν εὔκολα πίσου εἰς τοῦ αὐγοῦ τὸ τζόφλιο· ὅτι […]

Πώς βγήκε η φράση «Απλώνει το ζωνάρι του για καβγά» Κουτσαβάκηδες ή κουτσαβάκια λέγανε τους μάγκες της παλιάς Αθήνας, την εποχή της Βασιλείας του Όθωνα (1840 περίπου). Κατά την επικρατέστερη άποψη, η προσωνυμία αυτή προέρχεται εκ του “κουτσά” + “βαίνω”, […]

Όπως έχει και η εντιμότης τους νόμο, οπού ο κλέφτης να προσκηνάγη, ό,τι πάρει να το δόση, έτσι έχομε και εμείς (οι κλέφτες) νόμο, οπού όποιον πιάσομε τα ό,τι έκαμε να πλερώση…. Όμως σας μιλώ να μην ντέσω καέναν από αυτούθε μέσα, όχι φτωχός να ειπή, όχι φίλος να ειπή και τον πάρη ο θάρρος, διατί, μα του Θεού τα’ όνομα, είναι γελασμένος και πολύ βασανισμένος, γιατί αν ξαγοράζετε πέντε, δεν ξαγοράζετε δέκα, δεν ξαγοράζετε.

Μπορούμε να θεωρήσουμε ως Υποκείμενο την ύπαρξη που έχει, κατ’ αρχήν, συνείδηση του εαυτού της. Αυτό το Υποκείμενο έχει τρεις γενικές διαβαθμίσεις: το άτομο, η ομάδα, το ανθρώπινο γένος. Μια ιδέα, προκειμένου να γίνει υλική δύναμη, είναι απαραίτητο να εκφραστεί ως αλήθεια απόλυτη και αντικειμενική, να παρουσιάζεται δηλαδή υπεράνω κριτικής και να έχει απαραιτήτως έναν φυσικό φορέα, ένα ανθρώπινο υποκείμενο.

«Εις τίνα ν’ αποδοθή το πραξικόπημα τούτο κατά της ελληνικής ενότητας, το προκληθέν διά τον ψηφίσματος των αυτοχθόνων και ετεροχθόνων; Εις τον βασιλέα Όθωνα; Όχι. Εκείνος ήτο καθ’ όλον τον χρόνον της βασιλείας τον ο πανελληνικώτατος των Ελλήνων, μεγαλοϊόδεάτης υπό πάσαν έποψιν ψυχή τε και σώματι. Εις τον ελληνικόν λαόν; Ο ατυχής λαός, εξ ονόματος τον οποίον τοσαύτα ετελέσθησαν εγκλήματα κατά το χρονικόν τούτο από της ιδρύσεως τον ελληνικού κράτους διάστημα, υπήρξεν όλως ξένος και αμέτοχος προς τας συζητήσεις της Εθνοσυνελεύσεως, ήτις κατά τύπους μόνον τον εξεπροσώπει.»

“Δεκ, 4. Ο καιρός, που ήταν εξαιρετικός, από την άφιξή μου στη Θεσσαλονίκη και μετά, με έναν βόρειο άνεμο, εξίσου δε κι΄ απο κεί κατά την οδοιπορία μου, ήταν το ακριβώς αντίθετο με τις καιρικές συνθήκες στη Βέροια τις τελευταίες μέρες, και την τελευταία πλέον νύκτα η βροχή έπεφτε βαρειά. Στις 6.30, ώρα Τουρκίας, ξεκίνησα για τη Κοζάνη, συνοδευόμενος εκ μέρους ενός από τους Ταρτάρους του Αλή Πασά, έξη φρουρούς που παραχώρησε ο Μεχμέτ Μπέης (ο Metjobon), και τον Τάρταρο του Μουσά Πασά που με συνόδευε από τη Θεσσαλονίκη. Ευθύς αμέσως αρχίσαμε την ανάβαση των λόφων στη πλάτη της πόλης, και, πολύ σύντομα, εισήλθαμε σε μιά στενή κοιλάδα που περιβρεχόταν από το χείμαρρο που κατέρχεται στη πόλη.

“Οι γυναίκες της μόδας ζουν μια ζωή του μαρτυρίου, να δοκιμάσουν και να επιδεικνύουν τις νεραϊδόμορφες τουαλέτες που οι ράφτρες πεθαίνουν για να τις ράψουν. Μετατοπίζονται όπως οι σαΐτες από το πρωί μέχρι τη νύχτα από τη μια τουαλέτα στην άλλη. Για ώρες μαζί παραδίδουν τα κούφια κεφάλια τους στους κομμωτές, οι οποίοι με οποιοδήποτε κόστος επιμένουν στο πάθος τους για την κατασκευή των ψεύτικων μαλλιών. Στρεβλωμένες στους κορσέδες τους, στριμωγμένες στις στενές μπότες τους, με ντεκολτέ που κάνει κι έναν ανθρακωρύχο να κοκκινίσει, περιφέρονται ολόκληρη τη νύχτα στους φιλανθρωπικούς χορούς και γκαλά προκειμένου να μαζέψουν μερικά φράγκα για τους φτωχούς μήπως και σωθούν οι Άγιες ψυχές τους!”

Είναι μάταια τα λόγια του φιλοσόφου που δεν θεραπεύουν κανένα ανθρώπινο πάθος• ακριβώς όπως η ιατρική είναι ανώφελη αν δεν γιατρεύει τις αρρώστιες του σώματος, έτσι και η φιλοσοφία δεν προσφέρει κανένα κέρδος, αν δεν ξαλαφρώνει την ψυχή από τα πάθη της. Επίκουρος