Μπορεί όλοι να γνωρίζουμε το «Ζ» του Ζορρό, όμως το τι σημαίνει ως σύμβολο των ρωσικών στρατευμάτων κατά την εισβολή στην Ουκρανία παραμένει μυστήριο, με τις θεωρίες να διαδέχονται η μία την άλλη. Εμείς θα μείνουμε στα καθ’ ημάς, στην αλφαβήτα, εξετάζοντας τα γράμματά της ως ξεχωριστές λέξεις, ή μάλλον ως λήμματα της κοινής νεοελληνικής γλώσσας.

«Μια πλήρης ακτινογραφία – πανοραμική, αλλά και εκ των έσω – της εκπαίδευσης, των σχολείων και των ανθρώπων τους, στις ελληνικές κοινότητες της Τουρκίας. Όραμα και πραγματικότητα, διαφορετικές προσεγγίσεις, μεταρρυθμίσεις και … μη μεταρρυθμίσεις, σε μια μικροκοινωνία εμβληματική, με κεντρική ταυτοτική σημασία για τον ελληνισμό, που ενσαρκώνει ουσιωδώς τη σύγχρονη εκδοχή του όρου «ρωμιοσύνη».

Το φαινόμενο μεταφορικής χρήσης λέξεων από διάφορα πεδία, ώστε να αποδοθεί μια σημασία, είναι συνηθέστατο. Ένας τέτοιος χώρος μεταφορικής χρήσης λέξεων και εκφράσεων είναι και αυτός της μουσικής. Άξιο παρατήρησης το γεγονός ότι, ενώ αρκετές λέξεις είναι εν πολλοίς άγνωστες στον σύγχρονο ομιλητή ως προς την κυριολεκτική σημασία τους (π.χ. ζουρνάς, νταούλι), είναι ευρέως γνωστές λόγω της χρήσης τους στην καθημερινή επικοινωνία.

Παραμένουν ακόμη θρυλικοί οι απόφοιτοι του λεγόμενου «Μικρού Πολυτεχνείου», οι υπομηχανικοί της χώρας, οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανοικοδόμηση του τόπου μετά την καταστροφική δεκαετία 1940 – 1949. Ήταν άνθρωποι με γνώσεις και δεξιότητες, ήξεραν τη δουλειά και την έφερναν σε πέρας. Έτσι πρόκοψαν κι αυτοί κι ο τόπος. 

Φανταστείτε όμως σε τι εφιαλτικό κόσμο θα ζούσαμε εάν κανείς δεν επέλεγε να μελετήσει για να γίνει μηχανικός, γιατρός, δάσκαλος, μουσικός. Και σε πιο απλό επίπεδο, πόσο θλιβερή, δύσκολη, ακόμη κι επικίνδυνη, γίνεται η ζωή μας καθημερινά όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους αστοιχείωτους, που η χαριστική προαγωγή και η ευνοιοκρατία τούς διόρισε σε υπεύθυνη θέση. Αντίθετα, πόσο ωραιότερη, ευκολότερη και ανετότερη γίνεται όταν συναντάμε ανθρώπους που ξέρουν κι αγαπούν τη δουλειά τους που την ασκούν με προθυμία, γνώση και κυρίως εντιμότητα (που κι αυτό σ’ το μαθαίνουν η οικογένεια και το σχολείο).

Επειδή, όπως βλέπομεν, πάσα πόλις είναι είδος τις κοινωνίας και επειδή πάσα κοινωνία έχει συσταθή προς επίτευξιν αγαθού τινος (και τούτο διότι χάριν εκείνου το οποίον θεωρούν αγαθόν πράττουν οι πάντες τα πάντα), είναι φανερόν ότι πάσαι μεν αι κοινωνίαι αποβλέπουν εις αγαθόν τι, κατ’ εξοχήν όμως (5) εις το σπουδαιότερον πάντων των αγαθών η σπουδαιοτέρα πασών των κοινωνιών και πάσας τας άλλας ως μέρη αυτής περιέχουσα· αύτη δε είναι η καλουμένη πόλις ή πολιτειακώς ωργανωμένη κοινωνία.

Η απάντηση στο γιατί ο κόσμος δυτικοποιείται ανάγεται στο μακρινό παρελθόν, στη σοφία των Ελλήνων —ικανή αιτία για να μην εγκαταλείψουμε τη μελέτη της κληρονομιάς μας. Οι δικές μας απόλυτες αρχές και αξίες μπορούν να ανακαλυφθούν ξανά σχεδόν σε κάθε κομμάτι της ελληνικής γραμματείας που διαβάζουμε —φιλοσοφία, ιστορία, ρητορική, δράμα ή ποίηση.

«Το τραούδιν του σκλάβου» είναι ένα πολύ όμορφο γαμήλιο τραγούδι της Κύπρου το οποίο σήμερα είναι τελείως άγνωστο. Έχει πολλά κοινά στοιχεία με το επίσης γαμήλιο τραγούδι του «Μωρόγαννου». Θα πρέπει να είναι αξιοπρόσεκτο ότι εδώ αναφέρεται η λύρα «Φέρτε μου τζείν’ την λύραν μου, το αρκυρόν δοξάριν», κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει όσους πιστεύουν ότι στη Κύπρο η λύρα ήταν άγνωστη ως μουσικό όργανο του νησιού.

Εκάρη μοναχός στην ηλικία των 16 ετών στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά. Έφυγε όμως από το μοναστήρι, για να ασκητέψει δύο ώρες μακριά, συντροφιά με τον Θεό, τη μελέτη, την προσευχή, την ανάταση ψυχής. Η φήμη και η αρετή του και οι ικεσίες των μοναχών τον «ανάγκασαν» να επιστρέψει μετά από πολλά χρόνια στο μοναστήρι και ως ηγούμενος πλέον διδάσκει και νουθετεί.

Αυτούς τους Ήρωες με ήτα κεφαλαίο που τα έδωσαν όλα για την Ελευθερία τιμούμε και θυμόμαστε σήμερα! Αυτούς που χάραξαν με βαθιά γράμματα στην πλάκα της Ιστορίας πως «η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα»!